διπλή

 γιατι εγω συνηθίσα να υπάρχω

μετέωρος στη σφαίρα της φαντασίας

τα αισθήματα σου να ναι μικρές

ριπές ανάμεσα στα κολεόπτερα

που σφύζουν απο ζωή, για να σαι συ

ήσυχος

για να μην δυσκολεύεσαι ν'αναπνεύσεις,

για να μην ακούγεται ο ρόγχος σου

τα βράδια,

καθώς ο θάνατος σπιλώνει το ξύλο της πόρτας

συσπειρώνεται και έρπει,

επάνω στις σκλήθρες, έρπει, φωτιά,

φωτιά, φωτιά, δεν ησυχάζεις ούτε στιγμή,

καθώς το δωμάτιο γίνεται σφιχτό ζωνάρι

στα χέρια σου,

όπως κι αν με κοιτάξεις, 

δεν παύεις

να είσαι, ουρλιαχτό.