we, the, people.

μη μου τρομάζεις, ίσκιε της ημέρας, στα νύχια ερινύων
να ψαχνίζεις τσέπες γιγάντων, για να ροδίσουν οι αξίες
κι ας είσαι ερπετό, στις πριαπισμένες οικίες των καιρών
τρύγισε τα δέντρα του οίκου σου
και λύγισε εμπρός, στις φλέβες του ηλίου
που σπαστά χρυσίζουν
τις χορεύτριες των επίπεδων σωρών
του μη γίνεσθαι, και της χρυσωπής σταλαχτίδας
που στυλιτεύει τα όμορφα

για να μοιάζεις με την ρετσίνα δέντρων,
στα χέρια παιδιών κολλημένη
με την ανάσα του παρελθόντος σφηνωμένη
μέσα της, κι εσυ ίσκιε της ημέρας
να μου τρομάζεις, με τα ψεύτικα μου λόγια
γιατι όταν η γη εσείσθη, όταν η πατρίς εχάθη ,
'συ δεν ήσουν κει, παρά μόνο
σάλευες στα χώματα
σαν φίδι, σαν ψεύτικος προφήτης.

pic from: http://foolishcreatures.com/2008/09/01/somewhere-between-waking-and-sleeping/

Echinoidea

 κι αν ειναι, ρόδινες οι άκρες των χεριών σου
θα τρυγίσω τραγωδίες, θα σμήξω με αχινούς
στα βράχια, κι τα ρεύματα να αφήνουν σχίσματα
στις πλάτες μου, σε αντίθετα ρεύματα

κι αν όπως πάλεται ο αχινός,
βυθίσεις την σάρκα σου, σαλέψεις ματωμένος
στα καταγάλανα νερά
τότες θα αντικρύσεις, της ψευτιάς το ίχνος
στα χέρια σου την ματωμένη αλατιέρα να συσπάται
στις ραγάδες των δαχτύλων σου
να κυλούν οι ραγιάδες των ωκεανών

κι αν νεκρός,
ξαπλώσεις μες στην θαλπωρή του ταλαιπωρημένου
πελάγους
ώσπου ο κρότος να σιγήσει, και η θάλασσα να γίνει
απορος υιος, και τα χέρια του να σφίξουν το κορμί σου
γιατι, δεκάρα είσαι, και σε διεκδικεί η φτώχεια
γιατι, πατέρα, με λησμόνησες,
φωνάζει, τραγικώς ο τραγικός
υιος.