we, the, people.

μη μου τρομάζεις, ίσκιε της ημέρας, στα νύχια ερινύων
να ψαχνίζεις τσέπες γιγάντων, για να ροδίσουν οι αξίες
κι ας είσαι ερπετό, στις πριαπισμένες οικίες των καιρών
τρύγισε τα δέντρα του οίκου σου
και λύγισε εμπρός, στις φλέβες του ηλίου
που σπαστά χρυσίζουν
τις χορεύτριες των επίπεδων σωρών
του μη γίνεσθαι, και της χρυσωπής σταλαχτίδας
που στυλιτεύει τα όμορφα

για να μοιάζεις με την ρετσίνα δέντρων,
στα χέρια παιδιών κολλημένη
με την ανάσα του παρελθόντος σφηνωμένη
μέσα της, κι εσυ ίσκιε της ημέρας
να μου τρομάζεις, με τα ψεύτικα μου λόγια
γιατι όταν η γη εσείσθη, όταν η πατρίς εχάθη ,
'συ δεν ήσουν κει, παρά μόνο
σάλευες στα χώματα
σαν φίδι, σαν ψεύτικος προφήτης.

pic from: http://foolishcreatures.com/2008/09/01/somewhere-between-waking-and-sleeping/