Άτιτλο

 Για αστροφεγγιά δεν σου ψιθύρισε τον άδικο χαμό
στα κρύα νώτα σου που σβέλτα τρυγίζεις την σιδερένια θλίψη

στην του αίματος μορφή, την νυχιά που με θηλάζει
αυτές οι κρύες, παγωμένες γλυκά σερνόμενες μορφές
που στου σκοταδιού την φλέβα χτυπούν σαν βομβος
την τρύγισαν τα χρόνια και οι καιροί
τ’ερπετά μου, στον κόσμο της Εδέμ, δεσμώτης πια στον βράχο

μια θλίψη τόση δα, μπερδεύεται και σκύβει και η γεύση ειν’

αρμυρή.

Αφιερωμένο στην.

 Σαν μυρωδιά ομίχλης που φτηνά μου σαλεύει πάνω στ’αμάξι
της ξαστεριάς μου μοναξιά τ’αγέρι ερήμωσε το τρύγισμα της αυγής
που δια βοών ετρύπωσε στην ξενιτιά μου, πόνο και στοργή να δώσει

κι η Αίγυπτος φαντάστηκε να σβήνει στα καντήλια μου δα

με αυτό το μούδιασμα των καραβιών, στις αντηλιές των κυμάτων που οργιάσαντων καραβιών, στις μάνεσςςςυ ξεψeling, the darkness seemed to materialize and the windows that provided an easy way for the moon

τα ξεραμένα τούτα δω βρέγμενα της Αλεξάνδρειας φρούτα

φριχτά μ’ουρλιάζουν επάνω στην δροσιά μου που με καίει, στην φλόγα
που δροσίζει τα χτικιά μου
τα ζαρωμένα μέταλλα πια για μένα κραδαίνουνε τα δάκρυα
για τους ωκεανούς που θαφτήκαν μηδένας λόγος και βοή
που θα ναι μόνοι τους, στην σκιά του Καισαρίωνα μου, φριχτή οπτασία
στην πόρτα δα μικρός ο ήλιος
κι η Κλεοπάτρα μου δεν είναι πια στα αστέρια

Για Φαραώ δεν γίνεται πια, ουτε λόγος.

Siempre Me Quedara

 Τα πάραθυρα στους γαλαξίες χορεύουν

στα σπιράλ, στις φλόγες στα μπαλκόνια, στις οσμές

των ερειπωμένων σπιτικών, στα μπαχαρικά στους τοίχους

στα κιτρινισμένα του τετράδια

στα σπασμένα χέρια και στα δάχτυλα

που μ'ακουμπάνε οι γαλαξίες, που αποκτώ μελανιές

στα κρυμένα προβλήματα κάτω απ'το χαλί

που χει σαλέψει στην φυλακή των σκώρων

για εκεί που παω, στον πηγαιμό δεν ξεβράζουν οι μιλιές

 

Δεν βγάζουν είδωλα οι ρομαντικές ξυλιές

που κάθε σ'αγαπώ δεν σημαίνει μελανιά

στα πλευρά και βρόγχος στο λαιμό

σημαίνει καθημερινότητα και ψύχρα στην φωνή

σημαίνει φόβο στο καντράν 

που κάθε πλήκτρο, σ'αγαπώ αντι για παλμό ψελλίζει