Είν' κύβος πια του ρούμπικ οι ανθρώπινες μου σχέσεις,
είν' το κάθε χρώμα δομή μιας στενοχώριας, είν' κι η θλίψη,
περιστρεφόμενη ορμή επάνω στα δάχτυλα σου, στις σκιαγραφήσεις
των θαλάμων μήτρας μιας μάνας, στις πλαστικές απολήξεις
της φυγής, της μυρωδιάς στο μαξιλάρι, κι η κάθε μέρα
τετράγωνο εσώκλειστο σε κύβο, με την περιστροφή ορίζεται
το κάθε ξεφύσημα, πνοή ζεστασίας, χημική αναπαράσταση κατα το ήμισυ
και στρόβιλος μοναξιάς για τα περαιτέρω,
είν' πυρετός στο ξύπνημα και παραισθήσεις για το "είναι"
είν' το πνίξιμο της λύπης που δεν χάνεσαι στις χαράδρες
των δαχτύλων, είσαι πηγμένο πλαστικό, χρωματισμένο σαν κι άλλα
μα μόλις φλέγεσαι, στα στήθια μου αρρωσταίνω.....
No comments:
Post a Comment