Saturday, January 27, 2007

Ονειροναυτική. Κεφάλαιο 6


Και το σκοτεινό βλέμμα του μαυροφορεμένου άντρα έπεσε πάνω στο κουρασμένο σου κορμί.

Ανατρίχιασες, και σου ήρθαν στο μυαλό παράξενες αναμνήσεις από άλλες εποχές, από μια κοπέλα που κάπου στην πορεία άφησες… και όλα μοιάζουν αραχνιασμένα. Σαν ένα γκρεμισμένο σπίτι συναισθημάτων στην λεωφόρο των ονείρων… Σπασμένα γυαλιά και πρόσωπα διακοσμούν τον τοίχο της ψυχής σου μα εσύ αντιστέκεσαι σθεναρά και κρατάς γερά τα δάκρυα σου μέσα στο σκοτάδι της ανέμελης και ζωντανής αγάπης…

Μια μουσική παίζει… και συ γέρνεις το κουρασμένο σου σώμα προς την κατεύθυνση σου και αντικρίζεις τον άντρα πάλι… σε κοιτάει, μα τώρα πια από κάπου αλλού.. Φαίνεται γερασμένος, μα και ταυτόχρονα νέος… νέος στην ψυχή, νέος στα όνειρα, στις λέξεις.. Τα μάτια του λάμπουν και χαρίζουν το χρυσάφι της ρομαντικής νιότης στα μαραμένα τριαντάφυλλα στην αυλή του παραδείσου..

Προσπαθείς να τον ρωτήσεις ποιος είναι μα σε προλαβαίνει…

‘’Έφτασες μέχρι εδώ Ονειροναύτη…. Έμαθες να ακολουθείς τα σημάδια του ονείρου, την προδοσία της ψυχής σου, τα αναφιλητά του σκοταδιού όταν κλαίει πάνω από τον νεκρό άγγελο. .. Από τις κραυγές των γραπτών σου μέχρι τα δάκρυα της χαμένης κοπέλας μέχρι τα κουρασμένα πόδια σου και τα κουρασμένα πνευμόνια σου, να ξέρεις ότι όλα εκεί.. όλα αυτά είναι θησαυρός ενός πειρατή του κόσμου των αναμνήσεων…’’ ψιθύρισε με πάθος ο μαυροφορεμένος άντρας…

Η ψυχή σου οργιάζει και κάνει έρωτα με όλα τα στοιχεία της μοναδικότητας σου… οι ιδέες ξυπνάνε μέσα στο χρώμα της ανατολής… η νύχτα τελειώνει και εσύ στέκεσαι πάνω στον γκρίζο δρόμο.. τον δρόμο που μαραζώνει με όλα αυτά τα τέρατα γύρω του…

Ο άντρας στέκεται μπροστά σου και σου αγγίζει το χέρι… το πρόσωπο του δεν φαίνεται, μα υπάρχει κάτι οικείο… κάτι που σε συνδέει με αυτόν Ονειροναύτη….

’Κοίτα πάνω….. κοίτα τον ουρανό.. δες τα μάτια μου μέσα απ’το τίποτα’’

Κοιτάζεις αργά αργά τον ουρανό καθώς ξημερώνει και διακρίνεις τα πάντα… βλέπεις τα όνειρα σου… αυτά που δεν προδόθηκαν ποτέ και έμειναν αλώβητα στον πόλεμο των ψυχών. Οι πεταλούδες πέθαναν και τα μάτια τους κλείνουν, οριστικά και αμετάκλητα… ένας νέος κόσμος ξεκινά και τα πάντα παίζουν σαν μουσική στα αυτιά σου………….

Το σκοτεινό δωμάτιο της ψυχής σου, καταρρέει και γκρεμίζεται ξαφνικά… τα μάτια σου χάνουν την ασχήμια τους και την θολούρα που σε κράταγαν στην γή….

Ένα λουλούδι έπεσε στην γή………… μπροστά σου.

Έσκυψες να το σηκώσεις…. Και σήκωσες το κεφάλι σου και ο άντρας είχε βγάλει την κουκούλα του….

Ήταν αλήθεια λοιπόν…….Quo Vadis Ονειροναύτη?

Ήταν καιρός να βρεις το μονοπάτι..

Σε κοίταξε…….

Ήταν αυτός…….

Συνεχίζεται

1 comment:

Anonymous said...

Οπως λες και εσυ . . . Συνεχησε Ονειροναυτη αχ... που να ήξερες πόσοι σε ακούνε..