Δεν μπορώ άλλο νεκρός σε μια στημένη ουτοπία Σφαίρες στο ρεβόλβερ της απραξίας
Ψυχικές υπογραφές πάνω σε πτώματα αθώων
Ελεύθερα νοητικά κύματα στον αέρα
Σαν ραδιόφωνο
Σαλεύω με το πρώτο αγέρι
Στο κάστρο της ηρεμίας μαύρο περιστέρι
Στο ποίημα μιας αγάπης
Στίχος δίχως αντίκρισμα
Καβάλα στο ηλιοβασίλεμα
Με έναν παλιό σκαραβαίο
Ο γύρος της γης
Σε μέρες νοητικής παρανόησης
Παλεύοντας με τα κύματα
Μιζέριας
Και μαύρης καταχνιάς
Στο άσπρο το φόρεμα της ζωής
Τυλίγομαι για να αγγίξω
Εσένα
Και δεν μπορώ
Δακρύζοντας καταρρέω
Στα λιωμένα καταστρώματα της πραγματικότητας μου
Σε ένα καράβι φωτιάς αρμενίζω
Στα πιο εύφλεκτα υλικά της ψυχής μου
Δυναμίτης
Εκεί που δεν πιάνει το φως
Πέτρες μαυρισμένης ατέλειας
Είναι σαν να παραπατάς σε ένα σαραβαλιασμένο αστέρι
Και σαν βρίσκεις την ισορροπία σου να πέφτεις
Στην άβυσσο
4 comments:
isws
otan o xronos tha exei perasei
kai nerka ta xeria tha peftune
se mikrus thanatus twn apoxairethsmwn
esena na thymhthw
kai na dakrysw
to mono mu alhthino dakry
afierwmeno exairetika
se ena aurio
poy h psyxh m den thelei na afhsei
na erthei.
isws kapote ta dika m ftera
se esena na daneisw
ekeina pu nomizes pos dn yphrxan.
isws pali
na fygw prin prolavw th psyxh su na aggixw.
isws na viwsw tn thanato ekeino
twn skepsewn su
kai dn tha to adexw.
pnigomai se ena swro giati.
ma san grammh p kapote
ta matia m agaphse k pnighke
sth psyxh
mu
"sta megala giati ths zwhs na
apadas pada "den xerw".."
Having loved like a moth circling the flame,
I am not afraid of loving, I am afraid of forgetting I loved
and so I leave my body to the evenings, to the
breeze of October night not too far way from Winter
leave my kisses to the yellow and red butterflies
to allow them to fly in my absence
leave my passionate poems to the rivers
so that they could recite them to lovers' passer- by's
leave my scent to the one I loved
leave my fantasies to those I saw once
leave my secrets in between the pages of books
leave the pavilions of laughter
and weeping pavilions side by side
leave all the blooming trees to my dreams
so that they can remember that happiness
is in the legs of nature, that silence can be painful
as love, that love smiles but is never satisfied,
is happy but never for too long, like the stranger
in your bed who speaks to you as if he knew you, loved you -
knowing he will never see the depth of your heart?
and who are we after lovemaking, after our bodies have united?
Are we still afraid of what love might mean to us?
I speak of we for those who feel the way I do
I do believe I must leave everything of me to someone, to someplace
so that they could remember of me
I disagree!! Wisdom is not dead! It is hidden..........
Σημειωσεις ενος Πορνογερου ε??????????????? Μπουκοβσκι??????????????
Post a Comment