Wednesday, January 23, 2008

Δεν μπορώ να σηκωθώ

Αγγίζω τα όρια της νοητής ψυχασθένειας

Σχιζοφρένεια από πλαστελίνη

Εκπλήξεις σε κουτάκια με το άρωμα σου

Ουρλιαχτά χωρίς φωνή

Μαχαίρι δίχως λεπίδα

Μετράω αντίστροφα και καταλήγω πάντα στο μηδέν

Μετράω κανονικά και δεν αντικρίζω τίποτα πέρα απ’το μηδέν

Λεωφόροι ονείρων

Αυτοκίνητα υπάρξεων

Και άνθρωποι σαν μουτζούρες σε χαρτί θανατοποινίτη ζωγράφου

Περπατώ σιωπηλά σε μια βαβούρα

Και αντιστοιχώ πραγματικά στο πιο δυστυχισμένο αστείο

Δεν είμαι αυτός που θα ήθελες να είμαι

Παγώνω μέσα στην ζέστη σου

Καταρρέω

Ποιο απ’τα δυο σου μάτια αγαπάς πιο πολύ?

1 comment:

Natalie said...

"νιώθω το 'σ'αγαπώ' όχι σαν να το επέλεξα μα σαν να στο χρωστάω"


Παρατηρώ τώρα
από το βιβλίο να ξεφεύγει,
αποξηραμένο τριαντάφυλλο
και το ξύλινο πάτωμα να φιλάς.
Παρατηρώ,
πως είμαι ακόμη Εσύ
κι όμως


δεν είμαι τίποτα.