Εχάθη

Αυτή τη μέρα δεν ξύπνησε

ο άνεμος στα στόρια

δεν γρύλιξε σαν παγωμένο σκάρι

σε ξυραφένια θάλασσα

μονάχα

έσβηνε, στις περίλυπες ακρογιαλιές

έσβηνε στα βότσαλα αναμνήσεων

περίλυποι οι βοριάδες

δεν σφύζει ο φράχτης απο ζωντάνια

τώρα πια

ψυχή δεν έχει πια να δώσει

Ενα αγόρι με δέρμα αστραφτερό

ψέλλιζε στης δύσης το ακρογιάλι

βυθίζεται η ματιά μου

και χάνεται κι αυτό

τα χέρια του μέσα στην αρμύρα

δεν ξέρω, δεν ρωτώ

μην είναι ορφανό

δεν ξέρω, δεν ρωτώ

περίλυπη η ματιά του

εχάθη η παιδικότητα, σ'αυτα τα αγριέμενα

υγρά δάση φυσαλίδων

Κι αν φεύγει, η θάλασσα θρηνεί

εως τ'αλλο πρωί

μες στην πρωινή και σιωπηλή

νωπή κραυγή

εμφανίζεται ξανά

σκιάζει, σκιάζει

την ψυχή μου

μυρίζει μοναξιά

τα βότσαλα θρηνούν

δεν περνάει ουτε αμάξι πια

εσίγησε η ουτοπία

οι φράχτες δεν μαρτυράνε γέλια

και

καντάδες

Δεν μίλησα, δεν τόλμησα

το κοίταξα στα μάτια

μου εξέφρασε παράπονο

πως μέρη θλιβερά

εγίναν τα φιλιά του

''δεν έχεις συγγενείς;''

ετόλμησα να ρωτήσω

δεν άντεξα, πως λύγισα

με κοίταξε με πόνο

''όχι, εχάθηκαν στον χρόνο''