Μοιάζει για βροχή, μοιάζει με καλοκαίρι

Μια μπόρα είν’ και πέρασε,

για δάκρυ, πια η ζωή σε πέρασε
μια στάλα, τόσο δα, σε προσπέρασε
κι ας λυσομαχάς, κι ας φλέγεσαι
στη γη επάνω, κι αν φωνάζεις
μα πάντα καίγεσαι
δεν ήσουνα φεγγάρι, στις χλοερές πλευρές
στα δάχτυλα νεραιδων να έρπεσαι
κι αν φωνάζεις, κι αν κλαίς
ο,τι κι αν φέρνει η αρμύρα,
στα ξεραμένα ερημοχώρια, το θες

Πως σβήνει η σκιά σου, πως σπινθηρίζει
όπως η πληγή με το άλας πια αφρίζει
για ποια στίγματα μιλάς
και τι χορούς, στα πόδια σου φυλάς
δυνάμωσα και έζησα
και τα χεράκια τους τα έχτισα
να ναι, θηριά μπετόν σ’οτι θέλησα
να μη μ’αφήνουν στις ορμές, να πω
ο,τι δεν ψέλισα..