Παύση λειτουργίας του blog

με αυτήν την φωτογραφία άρχισα και με αυτήν τελειώνω (27/2/06 - 30/10/13)
Θα ήθελα να ευχαριστήσω όλους όσους διάβασαν και συνέχισαν να διαβάζουν το blog μου απο το 2006 και ύστερα. Θα ήθελα να τους ευχαριστήσω για αυτό το υπέροχο ταξίδι τόσων χρόνων, για τις ατέλειωτες λογοτεχνικές, ψυχικές και συναισθηματικές στιγμές που μοιραστήκαμε και βιώσαμε απο απόσταση και που για κάποια λεπτά αγγίξαμε τις ίδιες σκέψεις ή τουλάχιστον σχεδόν ίδιες. Ο λόγος που γράφω αυτην την ανακοίνωση είναι γιατι μετά απο 7 χρόνια ύπαρξης αυτού του blog αποφάσισα να σταματήσω την συγγραφή κειμένων με τελικό σκοπό το ανέβασμα τους στο blog. Θα ρωτήσετε προφανώς, ποιος ο λόγος; Λόγοι υπάρχουν πολλοί. Ίσως είναι και μόνο ένας. Δεν έχει σημασία όμως, το σημαντικό είναι πως συνεχίζουμε το ταξίδι μας. 

Παραμένω ποιητής. 

Σας ευχαριστώ πολύ.

ν.
(27/2/06 - 30/10/13)

οδυνηρό

για λόγους διάφορους το ανεπίσημο, είν' αρκετά επίσημο

για την χρυσή τομή που σταθμίζει το ασφυχτικό ποιείν

φροντίζω να 'μαι οξύς, μπρος στ' εντερικό αποτύπωμα της ιτιάς

μα αφρίζω, στην άμμο ξερνώ τ'αλάτι το αιχμηρό

είναι το ασφυχτικό το ποιείν.

στου δέρματος τα φτιαξίματα, ομιχλώδες οι στραγγιγμένες

σιδερόβεργες, στων χειλιών το μεροκάματο

κι ας είν' βαθύς ο πόνος, μουλιάζει στους κιώνες

ο ήλιος της ακρόπολης και η πόλη πια σιγεί.

το ποιείν.

γιατι όχι αλλιώς;

στο έτσι κι αλλιώς, έτσι κι αλλιώς

εσυ στο φύγε, και γω στο πήγαιν'έλα

έτσι κι αλλιώς, εσυ αλλιώς και γω έτσι

για το φύγε και το πήγαινε, στο μείνε

δεν καταλήγουμε ποτέ, και γω απορώ

γιατι όχι στο αλλιώς και πάντα στο έτσι

και αν είναι έτσι γιατι όχι αλλιώς.

το ίδιο ποίημα.

μια είναι σκληρή γυμναστική, το εγώ

στα πιο αυστηρά θέλω, κρότος σιγής

για μια αναπνοή, τσιγαρίζει η άμμος

στα δάχτυλα σου ανάμεσα, γροθιά

στα αιχμηρά υφάσματα του νερού

που κινείται ακίνητο και φλέγεται

το ύφασμα πονεί και εγώ σιγώ

σιγώ εγώ και πονεί το ύφασμα

γιατί συ στις κλωστές δεν αντιστοιχείς

φλέγεται και ακίνητο κινείται

το κορμί σου διστάζει να ακροβατεί

του νερού υφάσματα αιχμηρά

δεν ξυρίζουν σκλήθρες ανεργείας

γροθιά ανάμεσα σου, δάχτυλα

και μια πονεμένη νυχτιά

άμμος τσιγαρίζει, αναπνοή

στα κάρβουνα, τη σκόνη προτιμώ

σιγής κρότος, θέλω αυστηρά

να μην ποθώ τα θέλω σου

εγώ.

το.

γυμναστική, σκληρή, είναι, μία

το να σε θέλω και δεν μπορώ.

the.

που λιμνάζει ο ξερακιανός σου ήλιος,

βύθισμα στα γλαφυρά τα λόγια, 

καλοκαίρι έγχορδο, ξεραμένα χείλη,

στις πιο άγονες της Ελλάδος ερημιές,

εμείς και εγω, τις αγχόνες σκόνης

που τα πνευμόνια στρίβουν ως τον πόνο

εκει που σταματάει η αλμυρή γραμμή,

το νοητό και το εμφανές, το σχήμα λόγου,

που το καϊκι μου κινείται πια στον χώρο

δεν προσαράζει σε βολικές ακτές και ηλιοστάσια

ξηλώνει μόνο γκρι χορδές απ'τα μπλέ πουλόβερ

της μάνας όλων μας, πικρή.

Je mange une pomme

η διαδρομή επάνω στο νεράντζι γραπώνεται απο μυρωδιές

παιδικής αθωότητας, εξοπλίζεται με ζάχαρη που καίει

με εναν σταλαγμίτη ξύλου στραγγίζει πάνω στα δάχτυλα σου

παιδικές αναμνήσεις, το χώμα που μυρίζει πεύκο και συ

απογειώνεσαι, στα νούμερα επάνω των γειτονιών

μολυσμένος αστροναύτης σε πλαστικό όχημα αναπνοών

και είν' κοφτός ο πηγαιμός στην μαύρη ζαλάδα του γαλαξία

είν'κοφτός και αναπάντεχος ο πηγαιμός, γενικά.

Il faut imaginer Sisyphe heureux.

Μικροκυκλώνες εκσφενδονίζονται, συνηθίζονται

ύστερα απο κάθε λογής, λαβυρινθοειδή συναισθήματα

στον μικροσκοπικό σου συναισθηματικό αδένα συναθροίζονται

κάθε λογής μπερδεμένα ασφυχτικά οχήματα

και τα ουράνια τόξα, απόσταξη λύπης με κηρομπογιές

ένα μείγμα βότκας με χρώμα, μέθη με προσχήματα

κι οι εκρήξεις, ήξεις αφήξεις σε νευρικές απολήξεις

μικροκοιτώνες σε μικροκυτταρικές δομές, γιορτές

είν' ο έρωτας μπερδεμένη χημική αντίδραση σε επίδραση

σε στύξη, είν' αίσθηση περισπωμένη σαν κύμα, 

είν' πνιγμός, σαν οξεία, σαν εγκεφαλικός δασμός

και η μυρωδιά, το ορίζειν του δερματικού μου ορίζοντα

χτυπάει και αντικρίζει στα τελωνεία των χειλιών σου

και τ'ηλίου, μπόλικες χημικές αντιδράσεις, αντι για δράσεις

Brief Encounter

Είν' κύβος πια του ρούμπικ οι ανθρώπινες μου σχέσεις,

είν' το κάθε χρώμα δομή μιας στενοχώριας, είν' κι η θλίψη,

περιστρεφόμενη ορμή επάνω στα δάχτυλα σου, στις σκιαγραφήσεις

των θαλάμων μήτρας μιας μάνας, στις πλαστικές απολήξεις

της φυγής, της μυρωδιάς στο μαξιλάρι, κι η κάθε μέρα 

τετράγωνο εσώκλειστο σε κύβο, με την περιστροφή ορίζεται

το κάθε ξεφύσημα, πνοή ζεστασίας, χημική αναπαράσταση κατα το ήμισυ

και στρόβιλος μοναξιάς για τα περαιτέρω,

είν' πυρετός στο ξύπνημα και παραισθήσεις για το "είναι"

είν' το πνίξιμο της λύπης που δεν χάνεσαι στις χαράδρες

των δαχτύλων, είσαι πηγμένο πλαστικό, χρωματισμένο σαν κι άλλα

μα μόλις φλέγεσαι, στα στήθια μου αρρωσταίνω.....

Γράψε οτι είμαι αθώος

Μα δεν στριμώχνεσαι, ασφυκτιείς, προς τι το ξεφύσημα

το αχνίζων οινόπνευμα στα δάχτυλα σου πάνω, 

δεν καθαρίζεις απο τ'αγγίγματα, συσπάσεις νοητές

στο ξερίζωμα της νόησης, στην ψύξη του "βάδειν"

στο αχνίζων "ακολουθείν", μονάχα άκου, κι όσο κι αν με σβήνεις

μπορντώ ασφυξία σιωπής, μια απείρως αλτρουιστική δολοφονία

μα δεν στριμώχνεσαι, ασφυκτιείς, προς τι το ξεφύσημα

το οινόπνευμα, στα δάχτυλα σου εξατμίζεται

δεν συσπάσαι νοητά, και καθαρίζεις απ'τα αγγίγματα

συσπάσαι φυσικά, στην λύπη. 

λείπει.

Φι^2

μπορείς να μου σαι στριφνός τ'απόγευμα

και δηλητήριο το βράδυ, οξυζενέ στη φλέβα

μπορείς να σαι άξαφνα χαοτικός, απάνω μου να καις

στο πηγαίνε του σεντονιού, στο έλα της ζάρας

στριμώχνομαι στο "φύγε" 

Ανακατασκευή

Μ'αρέσει που στα υφαντά σου μυρίζει η αρμύρα σου

στα γάντια σου τα φθινοπωρινά, οι ραφές τους ασφυκτιούν στις γροθιές σου

τρυγίζουνε τα μαλλιά σου, υφαίνουνε τις νύχτες σαν κλωστές επάνω

στης νυχτιάς το σεργιάνι, πλεχτό το συναίσθημα, ζεσταίνει

μα θηλιά ενίοτε, απαλά σαν χάδι μάνας και αιχμηρά σαν βελόνα

στο κάθε μου φεύγω, βαρέθηκα να φεύγω.