Και σιγά σιγά… όνειρο αρχίζει στην σαραβαλιασμένη τηλεόραση του μυαλού σου.
Ψίθυροι ακούγονται στο μυαλό σου, ήχοι βροχής και λάσπης που αναταράσσεται ρυθμικά από τους ήχους βροχής που πέφτει σαν να βομβαρδίζει το τοπίο που βλέπεις συχνά στα όνειρα σου, και το αγαπάς τόσο πολύ. Περπατάς αργά, η βροχή πέφτοντας, πέφτει μέσα στο στόμα σου και γεύεσαι την γεύση του ουρανού, που με τόσο κόπο ήθελες να αγγίξεις μα δεν μπορούσες…
Ομιλίες πουλιών ακούγονται, φωνές σαλεμένων ζώων… μια φασαρία που δεν είναι συνηθισμένη. Ένας αέναος κυκεώνας αναρίθμητων όμορφων μικρών θεοτήτων της απέραντης ομορφιάς της ουσιαστικότητας της ψυχής σου. Και ένα μικρό λουλούδι πασχίζει να μεγαλώσει ανάμεσα σε κάτι αγριόχορτα, σαν ένα μικρό παιδί που προσπαθεί να καταστρέψει την ασχήμια γύρω του, ζωγραφίζοντας αυτό που θέλει και μπορεί… την ασταμάτητη ομορφιά της σκέψης μας. Μήπως θες να το αγγίξεις? Μήπως η ψυχή σου λαχταρά υπερβολικά πολύ να δει κάποιο χρώμα? Είναι γκρίζα η όραση σου, έπαθε βλάβη ή μήπως κόλλησε σε απαρχαιωμένα πρότυπα μιας μηχανής αποχαύνωσης της μάζας…. Τα γρανάζια του αμφιβληστροειδή σου χρειάζονται λάδωμα για να πετάξουν τους απαραίτητους βρυχηθμούς που χρειάζονται για να μιλήσεις στην εσωτερική σου –μηχανοποιημένη πια- συσκευασία κρυσταλλωμένης ψυχής.
Και το λουλούδι περνάει από όλες τις εποχές του χρόνου, ζει για πάντα στον δικό του κόσμο.. εκεί οπού τα όνειρα δεν είναι απλά φαντασία, είναι πραγματικότητα.. εκεί που το μέτριο αγγίζει το τέλειο και συνέρχονται σε μια γενικευμένη και συνολική ύπαρξη και όλα ομορφαίνουν. Σου μιλάω Ονειροναύτη, άκουσε με… .άσε τις σταγόνες να πέσουν πάνω στα μουδιασμένα χέρια σου. Αψήφησε τις συμβουλές των μαύρων αρχηγών που σε προτρέπουν να λατρεύεις το τίποτα και το χάος… Και τραγουδάς Ονειροναύτη, τραγουδάς.. τον σκοπό που άκουσες μια μέρα κάπου.. ασυνείδητα.. και σου κόλλησε στο μυαλό όπως κολλάει η τσίχλα στο παπούτσι ενός μοναχικού περπατητή σε ένα άλλο δάσος.. πιο βρώμικο. Και το τραγούδι, γίνεται λατρεία και βγαίνει ασταμάτητα μέσα από την ψυχή σου… και ακούγεται στα πέρατα του δάσους… σαν να ήταν βρυχηθμός κεραυνού… Αχ.. Ονειροναύτη που να ήξερες πόσοι σε ακούνε..
Μια μικρή νεράιδα ξεπροβάλλει πίσω από ένα μικρούλι κορμό δέντρου, και σε κοιτάει περίεργα. Είναι πολύ όμορφη, τα μεγάλα γαλάζια μάτια της κάνουν αντίθεση με το πυκνό, ξανθό μαλλί της που της καλύπτει το γυμνό στήθος της που είναι ανέγγιχτο από τα κακά του κόσμου. Σου λέει πράγματα που δεν τα έχεις ακούσει ποτέ σου, διδαχές μιας άλλης εποχής όπου τα πράγματα ήταν σαν παπαρούνα μέσα σε πέτρα….
‘’Αγάπη μου, μην δακρύζεις ωσάν φοβάσαι στα απαρχαιωμένα τούτα μηχανικά κουτιά που μοιάζουνε με κάστρα… μην δακρύζεις όταν ακούγονται οι στοιχειωμένες κραυγές αυτών των κάρων δίχως άλογα που θερίζουνε τις ψυχές της αηδιαστικής συννεφιάς…. Μην δακρύζεις… Σε αγαπάω!’’
Και συ Ονειροναύτη, θυμήσου το ταξίδι σου στα πέρατα του κόσμου… και συ Ονειροναύτη……………..
ΠΕΤΑΞΕ ΜΑΚΡΙΑ!
Προς το άσχημο τούτο μέρος…
No comments:
Post a Comment