Δεν κλαίω..

Δεν με ενδιαφέρουν οι φωνές σας, βρίσκομαι μονάχος ανάμεσα στην μανία μου και στις σκέψεις μου. Μουτζουρώνω το θρανίο με λέξεις, με φωνές που θέλουν να βγουν μα δεν τολμάνε. Το χέρι μου κινείται σαν τρελό, δεν ελέγχεται από την λογική, δεν υπάρχει τέλος, δεν υπάρχει αρχή. Φωνάζει ο άρχοντας που διατάζει το τέλος του χρόνου. Κουδουνίζει. Σηκώνομαι και κατευθύνομαι αργά προς την πόρτα και κλείνω τα μάτια μου για να ελαφρύνω λίγο τον πόνο και την αίσθηση πνιγμού που αισθάνομαι.

‘’Έχεις κάτι?’’ ακούγεται από δίπλα μου....

‘’Όχι, απλά είμαι κουρασμένος’’ απαντάω νωχελικά...

Και ύστερα κοιτάω το χέρι μου.. μουτζουρωμένο κι αυτό με χαρακιές της στιγμής. Χαζομάρες, σκέψεις, αποτυπώματα συναισθημάτων που ασέλγησαν πάνω στην λαβωμένη ψυχή μου.

Κατευθύνομαι κουρασμένος προς το σπίτι μου και κοιτάω συνέχεια το πεζοδρόμιο. Δεν νιώθω τίποτα... νιώθω ότι κλείνουν τα φώτα της αφύπνισης του εγκεφάλου μου και σκέφτομαι όλα αυτά που συνέβησαν και το τι πρόκειται να έρθει. Θα περίμενε κανείς ότι θα έπρεπε να τα αντιμετωπίσω με γενναιότητα. Κι όμως, περισσεύει η γενναιότητα, μα δεν την ρώτησε κανείς αν έχει ώρα για κάποιους που ξεχάστηκαν σε αποκλεισμένα δωμάτια ενός ρημαγμένου και σαπισμένου ξενοδοχείου ιδεών. Δεν κοιτάω πάνω. Δεν κοιτάω τον ουρανό.

Σε ξέχασα Ουρανέ... συγγνώμη.

Σε ξέχασα Όνειρο μου.. συγγνώμη

Σε ξέχασα ... μυστικό μου... συγγνώμη

Ανοίγει η πόρτα και είναι όλα τα ίδια, λες και παρακολουθώ σειρά σε επανάληψη στην τηλεόραση. Δεν λειτουργεί το καταραμένο τηλεχειριστήριο. Τελείωσαν οι μπαταρίες του και δεν το ελέγχω. Είναι σπασμένο στο πάτωμα και το κοιτάει ο κόσμος.

Α ρε κόσμε, τι έπαθες... παρακολουθείς την ζωή αντί να την ελέγχεις. Και όταν πας να αλλάξεις την ροή, κάτι κλείνει και σου φωνάζει μέσα στο κεφάλι λέξεις μαρτυρικές και πέφτεις κάτω.

Νιώθω κουρασμένος... όλο μου το σώμα πονάει, και τα μάτια μου κλείνουν. Γιατί είμαι συνέχεια κουρασμένος, γιατί χρειάζομαι συνέχεια ύπνο? Ίσως να φταίει το αίσθημα που νιώθω όταν ξυπνάω..

Δεν υπάρχει αίσθημα. Ξυπνάω με πονοκέφαλο και ζαλάδα. Πίνω λίγο νερό να καθαρίσει το μυαλό μου. Μπούρδες. Πονάω πιο πολυ.

Λέξεις, λέξεις, Λέξεις.... ΠΟΛΛΕΣ ΛΕΞΕΙΣ... ΧΑΟΣ

Ίσως να έπρεπε να τις βλέπω μηχανικά. Θα ήταν λυτρωτικό να είχα φωτιά. Δεν είμαι βάρβαρος.

Τελείωσα.

Τι κάνω τώρα, σκέφτομαι μέσα μου...

Να ξαπλώσω και να κοιτάω το ταβάνι... όχι. Βαρετό.

Γυρνάω γύρω γύρω.. σταματάω στον καθρέφτη.

Πως έγινες έτσι Νάσο? ..... πως σε κατάντησαν έτσι?

Βουρκώνουν τα μάτια μου... φιμώνω το στόμα μου, δεν θέλω να ακούσουν τους λυγμούς..

Και η φωνή που είχε σβήσει.. φωνάζει

‘’Ώστε κλαίς πάλι.... ξαναγύρισες σε μένα?’’

Οχι...

‘’Δεν κλαίω.. ΔΑΚΡΥΖΩ’’

Δεν έχω πια το κουράγιο να κλάψω..

Να γράψω..

Μπουρδέλο με κάνανε