Παραλήρημα ενος κουρασμένου....ανθρώπου

Ξημερώματα…

Τα μάτια μου τσούζουν, και ένα φως φωτίζει το σκοτεινό μου δωμάτιο.

Κοιτάω γύρω μα δεν είσαι εκεί… ήσουν ποτέ? Ήσουν εκεί όταν σε φώναξα πραγματικά? Όταν φώναξα το όνομα σου με λυγμούς? Όταν ήθελα να σου κρατάω το χέρι εκείνο το βράδυ, μα το μόνο που κράτησα, ήταν ένα κομμάτι μιζέριας ακόμα?

Ήσουν εκεί… Μα όχι κανονικά. Μια ψευδαίσθηση συναισθημάτων και ιδεών μπερδεμένη μέσα σε απομεινάρια μέθης από κατεβατά ποτού. Στο λέω, αλήθεια.. δεν έχω πιει για αρκετό καιρό, δεν χρειάζεται να ανησυχείς. Δεν το κάνω για σένα, το κάνω για μένα. Κι όμως το αποζητάω, το αποζητάω γιατί μου θυμίζει στιγμές δικές σου. Στιγμές που κλείστηκαν σε σκοτεινά μπουντρούμια με τη βία για να μην τις θυμόμαστε και ‘’πικραινόμαστε’’ όπως μου είπες μια μέρα.

Μα τι λέω, παραληρώ.. χίλιες λέξεις.. χίλια πράγματα. Μια αγάπη που σημαίνει ΕΚΑΤΟ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΠΡΑΓΜΑΤΑ, ΕΚΑΤΟ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΝΟΗΜΑΤΑ, ΕΚΑΤΟ ΧΙΛΙΑΔΕΣ…..

Σ’ΑΓΑΠΩ