Και έφυγαν χιλιάδες πεταλούδες....

Ένα γράμμα ενός ανθρώπου στην αγάπη του.

Ήταν αν θυμάμαι καλά... βράδυ Κυριακής, περασμένα μεσάνυχτα, κόντευε να ξημερώσει και κράταγα σφιχτά το χέρι σου κάτω από το επιβλητικό φεγγάρι αυτής της άγριας νύχτας. Κοίταγα μέσα στα μάτια σου, κοίταζα το χάος της αγάπης που επικρατεί μέσα τους. Αυτό αγάπησα.

Συνεσταλμένος ήμουν, μπερδεμένη ήσουν... Ανθρώπινη βοήθεια θέλαμε και οι δυο.

Και εκεί που καθόμασταν, εκεί πάνω στα βότσαλα εκείνης της παραλίας... μου είπες ότι δεν θες ποτέ να φύγω από κοντά σου, ποτέ να μην σε αφήσω. Και έτρεξε ένα δάκρυ από το μάτι μου, όχι γιατί δεν ήθελα να το κάνω αλλά γιατί δεν χρειαζόταν να μου το πεις για να το κάνω. Και το σκούπισα, δεν ήθελα να το δεις.

Με ρώτησες τι συμβαίνει. ‘’Τίποτα, τίποτα’’ απάντησα με μια δήθεν άνεση.

Σηκωθήκαμε και σε πήγα σπίτι σου, σε άφησα μπροστά στην πόρτα. Σε φίλησα.

Πήγα μόνος σπίτι και ξάπλωσα στο γέρικο κρεβάτι μου που έτριζε παραπονεμένα κάθε βράδυ.

Δεν έτριζε εκείνο το βράδυ. Παράξενο.

Άξαφνα ακούστηκαν χτύποι από την πόρτα. Ποιος να είναι τέτοια ώρα? Σηκώθηκα αργά και νωχελικά για να ανοίξω την πόρτα. Άνοιξα σιγά σιγά την πόρτα...

Και ακούστηκαν πυροβολισμοί. Τρεις σφαίρες στην καρδιά. Έπεσα νεκρός μπροστά στην πόρτα. Ένας άνθρωπος με μια κουκούλα μπήκε μέσα στο σπίτι. Κάθισε με τα γόνατα του, δίπλα στο άψυχο μου σώμα και χάιδεψε τα μαλλιά μου. Με το άλλο το χέρι... σιγά σιγά κατέβασε την κουκούλα του και αποκαλύφθηκε το πρόσωπο του..

Ήσουν εσύ... ο φονιάς μου.

Άρχισες να κλαις όσο πιο δυνατά μπορούσες... οι λυγμοί σου ακούγονταν σε όλο το σπίτι. Τα δάκρυα σου έπεφταν πάνω στο πρόσωπο μου και μου έκαιγαν την ύπαρξη....

Κοίταξες προς τα πάνω και ψιθύρισες...

‘’Από εμένα προς εσένα και πάλι σε μένα...μαζί’’

σήκωσες το πιστόλι και αυτοκτόνησες.

Το άψυχο σώμα σου έπεσε δίπλα στο δικό μου... η παλάμη σου καθώς έπεφτε προσγειώθηκε πάνω στην δική μου.

Ξημέρωνε.. ανοιχτό παράθυρο..... φως..

Μια πεταλούδα πέταξε...και την ακολούθησε ένας φύλακας άγγελος

(Σημείωση του συγγραφέα: Οποιαδήποτε ομοιότητα υπάρχει με υπαρκτά πρόσωπα ή καταστάσεις, είναι επίτηδες συμπτωματική. Ίσως καταλάβεις)