Carpe Omnia

Συνήθισα να αφουγκράζομαι κυκλώνες

για να σταματάω την αναπνοή μου στο κατάλληλο σημείο

μιας και έχω τις δυνάμεις

να σβήνω φλόγες μιας ψυχής που σκάνε

σαν τα κύμματα στις στάχτες πάνω της ζωής

στα βράχια που εξοστρακίζονται

σαν πέτρα

δυναμίτης

να φέγγει χλωμά στα πρόσωπα τους

γκρεμίζοντας παράθυρα ψυχής

χαμόγελα ημισέληνα

σε ποια μεριά θα γείρουν

Εγω δεν έγινα αυτός που ήθελα

έγινα αυτός που ήθελε εκείνος

ο σκιώδης κίσσος

στα νύχια μου επάνω σείεται

μοναδικός πλανήτης

αυτά τα στίγματα σιωπής

δεν γυρίζουν πίσω

δεν γίνονται σπόροι για κίσσους φωτεινούς

χλωμός ουρανός, εγω να γίνομαι

Στα μέρη που συγκράτησα σε μνήμες απλησίαστες

φυτρώσαν ημικρανίες

στα κεφάλια ηλιθίων, στους ψυχρούς σκελετούς

στα σκέλια θνητών

που άγγιξαν μονομιάς

την θνησιμότητα τ'ανθρώπου

στα νύχια τους δεν γίνεται σεισμός

αναπαραγωγή αισθήσεων

μιας έκλειψης

αισθημάτων μιας αλλης διάστασης

παρα μόνο

φύεται ο κισσος της ντροπής

για αυτούς π'αγγίξαν

πυρσούς

δίχως να ανάψουνε φωτιά.

Lonely Room

There was a simple question not worth mentioning.

''Do you love me?''

And she didn't answer. Nothing at all. She just sat there and stared at me while doing nothing. The time passing was excruciatingly biting of my flesh as I waited and waited for a response that never came. It wasn't the agony about whether she loved me or not, neither if I really had someone to love me. It was rather that I was expecting someone to answer so I could fulfill all my foolish childhood dreams of treating someone differently than expected when they told me that they loved me. I looked deep into her eyes, trying to find the answer but she never spent even a single sentimental dime in order to satisfy my most inner motives. She didn't pay tribute to my world. I could have broken her neck right there, left her there so she could rot and fade in eternity like the worthless being she was.

But I surely didn't. At least then. I was too attached to her, knowing all her dirty secrets made me wake up at night and harbor her phobias and nightmares, made me have breathing difficulties all day, made me feel awful when I watched other kids play. It was a tingling sensation, another fear I had gotten throughout the years, as my psychotherapist said. He didn't bother trying to fix the holes in my soul's roof, he would just rather ramble about them in a rather monotonous and idiotic way and then proceed to take my money like an enormous asshole. I couldn't expect more. I could have guessed that he was a big rip-off just by seeing the way he left his Vicodin pills laying all over the table. He was a junkie, a clear-cut junkie sucker who got money to feed his addiction from people like me. No wonder I was strolling the roads at 3 am looking for, god knows who, in order to get this awful feeling out of my chest.

Enough of this, she was waiting and I couldn't be rambling all day about my problems. I couldn't stop paying attention to how her body was complimented by the tight ropes all around her, how he had gotten burns from trying to escape, how I had beautifully cut her in order to get her to calm down. Maybe that's the reason why she wouldn't answer my question. I could picture her calling me names all over again, shouting at me with all her power, screaming until her lungs would collapse. ''You idiot, you worthless creature, how could I love you with all you've done to me?''. It was rather entertaining for me to think about this. Examining every aspect of her agony, trying to come up with what she would say if I asked her again, another question this time.

''Does it hurt?''

And she wouldn't answer. No, nothing at all. She would just sit there and stare at me while doing nothing. The time would pass excruciatingly slow as I caressed her flesh with my little knife as I waited and waited for a response that would never come. It isn't the agony about whether she was being hurt or not, neither because I was worrying for her. It was rather that I was expecting someone to answer so I could hurt her more. I looked again into her eyes, trying to find her hidden pain but she never moved. Not even an inch. She didn't pay tribute to me. No, nothing at all. I could have cut her neck right there, left her there so she could bleed and fade in eternity like the worthless whore she was.

But I surely didn't. At least for now. I am too attached to her, knowing how to navigate all around her skin makes me feel very warm inside and imagine about what we could do if we were a loving couple. It was a frightening sensation, another fear I had gotten throughout the day, one that I never thought could exist. Who would care? Even my psychotherapist wouldn't care right now. He's all dead somewhere in an alley while someone else is banging his wife, and mistreating his kids. He would be rotting monotonously in a corner. I took all my money back from him. I guess his Vicodin pills can't treat the pain from his bullet wounds. No wonder how I got this awful feeling out of my chest. It was worth the visit at 3 am.

Oh, she's trying to talk. What if I took the rope out of her mouth and let her speak, let her talk to me about how I was mistreating her, about how I was inflicting pain on her and that she would hunt me down and kill me one way or another. And I realized that this felt good. I looked at her and smiled. I smiled and smiled again. She was still trying to talk. She was still trying to convey a message. Maybe the message went off something like this.

''Do you even care?''

Do I even care? Oh I care about my floor and the mess you'd make by blowing your brains out.

I really care about you, I'm just joking. But then, why should I answer, why would I say anything at all. I should just sit there and stare at you while doing nothing. The time would pass excruciatingly slow while you would just run out of breath and asphyxiate, waiting for a response that would never come. It wouldn't be the agony about if I ever cared about you, or if I ever loved you, it would rather be the agony about whether you would ever be let free. This is what I was expecting in order to hurt you more. I kicked her in the stomach, trying to see if she would flinch a bit, but she never moved. Not even an inch. She didn't pay tribute to me. No, nothing at all. I would have stopped right there, if this was a game. But it wasn't.

Every night, we would do the same. I would tie her up and pretend that she was my slave. But today I feel like having there for hours. Having her suffer, would make me very nervous, after all she was my wife. But who cares, who cares. We're all expendable. I could get another one. I could burn her for all I care, and then pretend like nothing ever happened. Oh how would that piss off some feminists. Today it is different. Can you hear me? Today's the day that you would pay the price for your sick mind. The world's full of sick individuals like you. We don't need another one. We don't need another twisted bitch that's ready to fill us up with lies. Lies, lies, lies, lies. You're just messing with your mind. Our minds. Everyone's mind.

But then, at the end of the night. You come at the same conclusion. There's no me. You have no husband. You tied yourself. You're hurting yourself. You're willing to die for your sick fantasies. You don't even care. And then you'd stare at the image of yourself at the mirror and try to see if it would say anything. But it wouldn't. No, nothing at all. You would be waiting, and time would pass excruciatingly slow while you waited for the night to end. Just to begin your normal day. Have you ever wondered about how you hide your cut marks from everyone at your job? But then, there's surely an answer. The answer that comes packed with a gun. The one that's held close to your head right now. Go, on. Ask me one final question.

''Can I end this?''

''Sure''

The gun went off.

She was just another statistic.

Υπερίων

Χρωματίζω με τα δάχτυλα μου το κορμί του χρόνου

για να μπορείς εσυ να μεταφράζεις 

τις λέξεις μου σε αισθήματα

για να μπορείς να αφιερώνεις τις λέξεις και τους λεξάριθμους

της ψυχρής κοινής λογικής σου

σε νυχτοπερπατήματα οδών με μεθυσμένα ονόματα

μονάχα αυτά τα ανάποδα ρολόγια 

ξέρουν να μετρούν

τα συναισθήματα, χιλιάδες είναι

και υψώνονται σαν άστρα στα σεντόνια μου

Δεν είναι παραμύθια

είναι αιμοβόρες μαύρες τρύπες

οι σκιές συναισθημάτων

που σκίζουνε κορμιά στις μοναξιές των άδειων κρεβατιών

αυτά τα δύσκολα ερείπια

που δάκρυα πλημυρίζουν για να θρέψουν

κορμιά, φυτά

στον πηγαίμο της νιότης

κι αν γυρίσεις να κοιτάξεις

απρόσμενα

μη δεις, σκιές

μη δεις, ιπτάμενες αυταπατες

γονάτισε και ψέλλισε

τα χέρια σου να γείρουνε στα αστέρια μέσα

να γίνουν μια

συζήτηση με μια στεριά γεμάτη αστέρια.

Η πυρά και ο λύκος μου

Λυγίζουν τα μάτια μας

κάτω απ'των λυχνιών την αυγή

γιατι ξημερώνοντας

αντικρίζουμε εμάς και μόνο εμάς

τα κουλουριασμένα

σεντόνια

και τα ιδρωμένα μαξιλάρια

Μια κατάσταση, μια μαύρη τρύπα

μια αδράνεια

στην πίσσα του σκοταδιού

να τρέχει ο λογισμός

Λυγίζουν τα μυαλά μας

κάτω απο των ήχων την αυγή

γιατι ξημερώνοντας

τρελαίνομαστε εμείς και μόνο εμείς

Είναι για αχρείους αυτά τα μέρη

στα απύθμενα σκοτάδια

για να αγγίζεις αυτά τα χάδια χρειάζεσαι

κρυφούς εφιάλτες να λικνίζουν

συναισθήματα

μπροστά σε λύκους

και κερκόπορτες να σφίγγουν τα μάτια σου

να μπαίνουν οι εχθροί στα σωθικά σου

να ξερνάς την γη

στα δυο μας χείλη να χορεύουν οι θεοι

λησμονώντας την φωνή

και τα όμορφα

τα γέλια

It is a weakness of the heart

to be engulfed with winds of the sea

and still quote

two-part lines that remind you

of her

alas, I was in doubt

when trying to remember faces

that went black

with dissent I sent her back to the abyss

knowing that, she wouldn't care for me

towering over my star of fate

Δυο καταστάσεις, δυο μαύρες τρύπες

δυο αδράνειες

στην πίσσα του σκοταδιού

να τρέχει το τρέμουλο

Λυγίζουν τα κορμιά μας

κάτω απο της αφής την αυγή

γιατι ξημερώνοντας

νεκρώνονται οι απολήξεις μας, και μόνο οι δικές μας

δεν νιώθουμε

πως είναι να σ'αγγίζουν

και τα όμορφα τα δάχτυλα

τα συρτά

για να μπορέσεις να με ακούσεις

με βλέμμα θολωμένο

εκρήγνυσαι

με ρυθμό δευτερολέπτων

ανα ώρα

και στα ακουστικά διαπερνάς

τα μικρά και ακατανόητα χνώτα των αχνών

αδιαπέραστων

αναπνοων

Τρεις καταστάσεις, τρεις μαύρες τρύπες

τρεις αδράνειες

στην πίσσα του σκοταδιού

να αιωρούνται ερωτήματα.

Για μια φορά, απάντα σε ενα ''γιατι;''

How to be in love

let me ride in your rainbow tethered

washing machines
tried to ask you for some emotional food
got dispensed
wasn't fed, i got warts from stomach aches
meant to keep you there, but you stared
knowing that you strayed
does the hunger make me fat
make you sad
i could really enjoy writing stuff
the reasons i feel blessed
are like small kids sold for wheat
outer tunes, that crash into your guts
make you spurt different smiles
incomprehensible detentions of innocence
growing weaker when you grin
i take some time to adjust to you
to the winding motion of your breath
im talking, shut your dreams off
take some time to throw away
your faces, like feces stuck in mud
over again, redo all your pain
feels so good to be insane

Kiss the wind now that she's cold
one more try couldnt harm your heart
turn away and exhale
its said everyday
weak persons' feelings are for sale
for these who are needy
better on your side, kicking guts
it still hurts when i try to be sane
almost as when switching to the fast lane
i couldnt see your eyes when you walked back
tired of meanings that clash back
i enjoy being stupid, like kids selling crack
we're the junkies, we feel shit
now that our umbilical cord has been cut loose

And where is it going now
cand stand the thought of you
tired and diseased
weaker than i shout
shouldnt be the same
when you kickstart my heart
 all feels strangely insane

Dum loquimor fugerit invida aetas

Τα βράχια ήταν βράγχια

και το τσιμέντο φλέβα στα δικά μου μάτια

εντοιχισμένο στην θάλασσα των ψυχών

τα βράχια ηταν βράγχια

κι ανέπνεεαν τα δαιμονιώδη στοιχειά

οταν έξεπνευσα στα βράχια

γίνηκα ψάρι

σε θάλασσες ψυχών

με βράγχια στα βράχια γεννήθηκα

για αστερισμούς

μ'αλάτι σε πληγές, δεν πείραζε πλέον

Δεν ήμουν πια συνήθης ύποπτος

για παραχαράξεις συναισθημάτων

γιατι κυκλοφορούσα πλέον

σε λεωφόρους μηδενικών

μια λάμψη ήξερα μόνο

την λάμψη αυτή, που σβήνει όσο της μιλάς

αυτή που κρώζει κάθε πρώτο πρωινό

και συγκίνηση μεγάλη

στης μάνας την καρδιά

πως έρεεαν τα μιλητά, πως χτύπαγε η καρδιά

σαν βόμβος

σαν ουράνια συντροφιά

Κι αν κάθε πρωινό

στη συντροφιά τ'ανέμου

ρεμβάζω τα λουλούδια που αγκαλιάζουν την μοναχικότητα του χάους

εγώ θυμίζω στις 'λιαχτίδες

να πλέουν δυνατά, να σκίζουν τα παράθυρα

να γίνονται φωτιά στα πιο μαύρα σκοτάδια

να ξυπνούν κοιμισμένα μάτια

γιατί συνήθισε ο άνθρωπος

να πέφτει πια στα βράχια

και να μην αναπνέει πια

γιατι εξέχασε απο που άρχισε να τρέχει

εξέχασε πως γίνεται να γίνονται

τα βράχια, βράγχια

Moth

We could possibly count many ways

in which moths

dwindle in our ways of light

the songs we're tired of

the kind of music she's fond of

sheds light into my back

warm summer days that speak

for themselves

I was entangled in fears

oh, how I spoke of tears

when she ran away

the music just went off

never dwindle in bones they said

like the ways

moths

dwindle in the ways of light.

Zihuatanejo

Ηταν μια άσχημη συνήθεια το να ψάχνω για λεπτομέρειες σε κάθε πρόταση των ανθρώπων γύρω μου. Συνήθισα να παρομοιάζω τον εαυτό μου με κατάσκοπο, με κάποιον που ήθελε να μάθει τα πάντα για όλους, για όλα, για τα πάντα. Μια μηχανή ακοής, μια μηχανή πληροφοριών, μια μηχανή που δούλευε ασταμάτητα, που δεν μπόρεσε ποτέ να ηρεμήσει. Μερικοί θα με αποκαλούσαν κουτσομπόλη, αλλοι θα απέφευγαν απλά να βρίσκονται γύρω μου και θα σιωπούσαν οταν με έβλεπαν. Μα η αλήθεια είναι οτι ποτέ δεν ενδιαφέρθηκα για τις πληροφορίες καθ’αυτές, μα για το πως λειτουργούσε ο ανθρώπινος εγκέφαλος, η ανθρώπινη ψυχή και το σώμα, πως μεταδιδόταν η κάθε πληροφορία, πως μεταλασόταν απο εναν στυγνό εκπυρσοκρότημα του νευρώνα και κατέληγε σε σάλιο, στη γλώσσα, στις φωνητικές χορδές, στους φθόγους και στα φωνήεντα που σχηματίζουν τα πάθη και τις σκέψεις του ανθρώπου. Εκεί έπαιζε ο νούς μου, σαν μικρό παιδί, σαν κλαρί αφημένο στα κύμματα του ωκεανού, για να κινηματογραφώ κινήσεις ματιών, χεριών, χειλιών και προπάντων ψυχών. Δεν ενδιαφέρθηκα ποτέ για το τι μου έλεγε ο κόσμος. Προσπερνούσα τα άσχημα λόγια με μια σιωπή για δήλωση. Στα μέρη μου ο χρόνος δεν σταματούσε παρα μόνο για λιγάκι, για να κοιμηθεί ο κόσμος και για να ξεκουράσουν τα κορμιά τους οι άνθρωποι. Μα εγω σημάδευα κάθε δευτερόλεπτο, κάθε λεπτό, κάθε ώρα του χρόνου με σμιλευμένες ζωγραφιές σκέψεων, παρατηρήσεων και φωνών. Κάθε μου βήμα δεν σήκωνε σκόνη μα θάλασσες ολόκληρες, στα πατήματα της βροχής αντηχούσε το κάθε μου καρδιοχτύπι και το σουλούπι της μορφής μου χανόταν καθημερινώς στην ομίχλη. Και δεν σταματούσα ούτε λεπτό. Μετρούσα κάθε λογής λεπτομέρεια, τις γωνίες στα δέντρα, τις συμπεριφορές των ανθρώπων στην βροχή, τα ψέμματα τους, τα χαμόγελα τους, τα χρώματα της ίριδας των ματιών τους, τις ρυτίδες στα πρόσωπα τους, τις φλέβες στα χέρια τους. Κάθε μέρα ήταν και μια δοκιμασία, μια βόλτα με τον βαρκάρη της τρέλας στους παραπόταμους της ζωής. Μια αλλη βόλτα, μια βόλτα που δεν θα κατέληγε πουθενά. Ίσως αυτό να την έκανε μοναδική, ίσως αυτό να την έκανε να σημαίνει τόσα πολλά για μένα. Μα δεν το χα σκεφτεί ποτε έτσι, δεν σκέφτηκα ποτέ την σημασία αυτών των πραγμάτων για μένα, δεν συγκινήθηκα, δεν σκέφτηκα οτι κάνω κατι ιδιαίτερο. Για μένα πιο πολυ ήταν μια άσχημη συνήθεια. Ήταν οι νύχτες που περνούσα στα σκοτάδια ρυθμίζοντας στο μυαλό μου αυτά που έβλεπα, τους πόνους και τα καρδιοχτύπια των περαστικών, ανθρώπων που δεν ήξερα και δεν θα ήξερα ποτέ. Νύχτες και μέρες γεμάτες με λεπτομέρειες νοητικές, με λεπτομέρειες που θα γέμιζαν βιβλίο, που θα έκαναν τους πάντες να φοβούνται, να τρέμουν για το αν όντως έχω παρατηρήσει κάτι που να τους ‘’καίει’’. Μα δεν φοβήθηκα ποτέ, δεν λύγισα, δεν είπα ουτε μια φορά οτι τα παρατάω. Για μένα ήταν μια συνήθεια, άσχημη, αλλά αυτό δεν άλλαζε το γεγονός του οτι ήταν δώρο ζωής.  Ήταν δώρο ζωής να παρακολουθείς τις νύχτες τον κόσμο, να μπορείς να νιώθεις την μουσική και τον ρυθμό των σταγόνων της βροχής στα χέρια σου, να ακούς τον παφλασμό της καρδιάς σου κάθε φορά που ερωτεύεσαι στιγμές. Για όσες φορές απόρησα, για όσες φορές δάκρυσα, έκλαψα, ούρλιαξα, έβρισα, δεν μετανιώνων ποτέ. Ήταν στιγμές που τα πέταξα όλα κάτω, που τα έκρυψα στα συρτάρια μου. Που ορκίστηκα οτι δεν θα ξαναπιάσω τίποτα στα χέρια μου, οτι δεν θα ξαναπαίξω στο μυαλό μου με αυτόν τον νοητικό και πνευματικό κύβο του Ρούμπικ.  Κι όμως, ήταν για μένα μαγνήτης, ήταν ιστορία και μέλλον μαζί. Απο την ώρα που ξυπνούσα μέχρι την ώρα που τα μάτια κλείναν για ταξίδια σ’αλλους κόσμους, η ψυχή χόρευε ανεξέλεγκτα, γιατι αυτό που την κινούσε δεν ήταν η επιθυμία για παρατηρητικότητα αλλά ούτε και η διάθεση για ζωή. Ήταν κάτι έμφυτο. Ήταν αυτό που σηκώνει πολιτείες και διαλύει στρατούς. Ήταν το ζωωδες ένστικτο. Εγω δεν ήμουν παρα ενας άνθρωπος, μια μηχανή απο νευρώνες, ενα κουτί απο δέρμα, μια μάζα κρέατος. Εγω δεν έδωσα τίποτε. Συγκίνησα μονάχα κόσμο, συγκίνησα παρέες, έδωσα αγάπη σ’αυτούς που τη ζητούν. Και ήτανε η τέχνη, μαζί της εγω γεννήθηκα, της έδωσα μορφή και αυτή μου έδωσε θηλιά. Να κρεμάω τις στιγμές μου για να γεννάω δευτερόλεπτα και ώρες. Για να μπορέσω να υπάρχω. Για να μπορέσω να γελάω. Και δεν μετάνιωσα ποτέ που έζησα έστω και λίγο στην πραγματικότητα. Γιατι τα σπλάχνα μου γεννήσαν φαντασία, γεννήσανε νεραίδες, πλανήτες, δάκρυα και αγάπη. Γεννήσαν τρέλα και συγκίνηση. Ζωγράφισα γράμματα σε χάρτινους λίθους, σε καρδιές, σε μυαλά. Και μπόρεσα να γίνω σημείο στίξης. Για μένα αυτό ειναι το παν.  Διοτι έμαθα επιτέλους να χωρίζω πια τους κόσμους. 

6.67300 × 10^-11 m^3 kg^-1 s^-2

Μηδένισα ρολόγια, μαύρες τρύπες

και σοβάδες

στις νύχτες διέγνωσα χιλιάδες πόνους

χιλιάδες σκιρτήματα

απεγνωσμένα παραρτήματα τηλεφωνικών συνδέσεων

με ελλάδα, αμερική, γαλλία, αγγλία

σταγόνες σπαραγμού

γι'αυτο το ρημαγμένο μας ''εγώ''

που σφυρίζει αδιάφορα

στα δερμάτινα μας κουφάρια

που σφύζει απο υγεία και τρέμει αρρωστημένα

Μ'αρέσουν αυτές οι συζητήσεις

χωρίς αντίκρυσμα, που πέφτουν στο κενό

που μοιάζουνε με ρόδες τετράγωνες

στα χείλια μας μέσα

που παγιδεύονται στα χέρια μας

που διαφεύγουνε στις φλέβες

και τσιρίζουν κάθε βράδυ

για όνειρα, για ξένους

που δεν γύρισαν ποτέ και τους ψάχνουν στα σκοτάδια

διοτι αν ήξερες πως ειναι να γυρίζεις

σαν αγρίμι μες στις σκιές, δεν θα θελες

να κρύβεσαι στο φως, στους ίσκιους αυτών που σου λείπουν

Αυτα τα σιδερένια, τα ηλεκτρικά παραπήγματα

οι αστερίσκοι, στους δρόμους της χώρας

δεν μοιάζουν με αστέρια

δεν είναι φορείς ελπίδας

είναι φορείς απόγνωσης, δακρύων, γέλιου κι ερωτήσεων

τσακίζουν τα κορμιά μας με κάθε χτύπο κι ευκαιρία

διοτί δεν είναι σοβαρο

να είσαι νέος, να στάζεις σοφία

και να σαι

μαστιγωμένος με καλώδια τηλεφώνων

σε λεωφόρους, σε οδούς

σε σπίτια μέσα

να βρίσκεις πηγαιμό

στην ίδια την Ιθάκη.

The kids

He was a man of his words, he tried to care for his children, he even tried to take days off work so he could be with them and have some family fun. Ever since his wife –their mother- died, people would think he was ridden with guilt of not being able to care for his children, people would suggest that he drove his wife to suicide, that his long hours of absence from their household drove her to put a cold, pitch-black, loaded gun in her mouth. But he wasn’t talking; he wasn’t sharing his pain with anyone else. He could be seen mumbling things while at work, worrying his supervisor, but he always was a man of his words. He completed the job he had been appointed with any further discussion or objection. But this was until one cold September night. He was driving home from work, exhausted but eager to hug his children and make some food for himself as he was starving. The children were already in bed, he used a part of his wage to pay for a nanny. After all it was the only way he could ensure that his children would have someone except him to care about them. Even if it wasn’t their mother’s touch, a female presence was always welcome. He’d always hear about those psychologists who mark the importance of having a motherly figure in the family and he surely didn’t want to become another percentage in the statistics of broken families. While driving he was thinking of how his life could have been different if his wife hadn’t lodged that damned bullet in her head, if she hadn’t given up, if she hadn’t left him alone to fight a humongous beast. Family life. He drove past the many turns that led to his house, passing by empty sidewalks and strange cars with no lights that disappeared into the distance. It was risky, but it was the only way he could feel that he was alive. Working long hours and being a father in addition could drive a man to madness. He knew that if something happened to him, his children would be sent of to an orphanage. A dreaded place, he himself grew up in one of these. He didn’t have any parents. He was always dragged from one institution to another. He didn’t want this life for his children but he had to find a way to feel alive, to feel that he did something out of pure choice rather because he had to. No one gave a damn after all. No one tried to talk to him about his behavior.  He arrived home just before 3’o clock and made his way to the door trying to walk as steady as he could because he was extremely tired and at the same time make no noise in case he woke up his kids. It was difficult. The same procedure every night, driving the car for hours, arriving home, hugging the kids, eating and sleeping for a few hours before heading out to work again.

But something was out of place this particular night. Something didn’t seem right. And he felt it. He felt it on his very own skin as he entered his house. As he opened his door he encountered a sight that he didn’t think that he would ever encounter in his whole life.

His house totally ravaged and run-down. 

The house had a very eerie feeling, as if someone had stolen the warmth he had given birth to all these years after his wife’s death. He went further into the house, trying to figure out what was happening.

‘’Kids! Kids!’’ he yelled in agony.

There was no answer.

‘’Kids! Kids!’’ he yelled again.

And again there was no answer.

He immediately ran to their rooms, almost falling down, and opened the door with fear. What he saw was about to make even the most brave men tremble and the most outspoken people not have anything to say. The rooms were covered with pitch-black darkness and there wasn’t a sign of his children anywhere.

He fell down on the floor. He was trying to figure out what was happening.

He touched the floor, the beds, everything in the room, but everything had a feeling of old embedded in them.

‘’KIDS!’’ he whispered and then yelled with full force. The echo of his trembling voice hit the walls and climbed back into this dying heart.

He started crying. All this seemed strangely familiar. It was shocking and very familiar to him. He suddenly remembered everything.

It was not suicide that had taken his wife away. It was he.

The old demons crept back into his head. He remembered looking at his wife while she was sleeping. He remembered waking her up to the taste of steel in her mouth. A fully loaded gun that pointed straight up her throat. He remembered watching her eyes fill with agony.

‘’Are you afraid?’’ he asked her. 

She was looking at him. She was empty. Trying to scream, but everything that could come out ends up being silenced by a bullet. Her brains were splattered all over the bed. He didn’t feel any remorse or sadness. He didn’t feel anything at all.

‘’The kids.’’ He said. ‘’The kids must eat, live, and be happy’’

That was all he cared about. He didn’t even blink while leaving his wife’s lifeless body behind.

He cared for his children everyday. People would offer him gifts for his children, stuff that would make them feel better, that would make them forget about their economic difficulties.  But they would always find them across the street in the garbage can. They thought that maybe he wanted to do everything by himself. That he was so full of guilt of being unable to care for his children fully that he refused any help offered to him because of that. That he merely wanted to come home and do it his own way.

But there were no children this time.

‘’Am I afraid?’’ he asked himself as he was lying down on the floor.

There was no answer. Where were the kids?

It had hit him. There were NO kids. They had NO kids.

He brought back the image of his wife’s dead body into his mind. He remembered everything. He could identify everything. It wasn’t what he wanted. He remembered her final words.

‘’The kids, the kids, what will they say!?’’

But what did she mean? He stood there trembling. He stood there crying.

What kids? What was up with the kids?

He stood up.

He took a gun from the cupboard. Put it into his mouth. And asked himself.

‘’Are you afraid?’’

And then he pulled the trigger. 

He was dead.

The kids had a good hug that day. 

Πέρασμα φαντασίας

Κι ας πέφτουν οι γκρεμοί

σαν ψίχουλα ζωής

στα χέρια της θαλάσσης

ας σβήνουν τα σημάδια μου

επάνω στην ομορφιά σου

περάσματα βροχής

απο τις πλαγιές των δαχτύλων σου

στα φαράγγια των χειλιών σου

έζησα χρόνια

ψιθύρισα

με χίλιους τρόπους

Μια συζήτηση για μύλους

που τ’αλέθουν όλα

σαν καταιγίδα στα μάτια σου

ο ήλιος στα σκιερά κομμάτια σου

τίποτα δεν ανθίζει σε κάμπους που αντηχείς

γυρίζουνε τ’αρώματα

τα μαύρα χρώματα

τα πλοία που σπείραν πηγαιμό

θερίσαν φλόγες

κι ο θεριστής εγκαύματα

Μικρός δεν έζησα

για κερδισμένος πέρασα

απο ριξιές και σλάλομ ζαριών

δεν βρόντηξα για φλόγες σε σεντούκια

μα την ηχώ τιθάσευσα

πως είναι τα μικρά, μικρά τα λόγια

να χτυπάνε σε τοιχάκια της Πλάκας

να σβήνουν με ενα ‘’γεια’’

Γυρίζουνε τ’αρώματα

αρκεί μια στάλα για να γεμίσουν φιάλες

ρόδες ολάνθιστες με άνθη

ξεφυτρώνουν στον Λυκαβηττό

σπιτώνουν τα μονάκριβα συρτάρια της πέτρας

δεν λιώνουν οι ευχές στα σώματα μας πάνω

αφρίζουν στα κουτούκια του Θεου

Είναι ταινία μικρού μήκους

με ξέχωρες χαρακιές

με αυλακιές στα πτερύγια της αυλής μας

σαν παίζουν τα παιδιά

διακρίνεις μια Αθήνα

σαν έφηβη να τρέχει σε στενά

πετάμε για αγνώστου μήκους

προορισμούς

να παίζουμε και μεις

σαν χαρακιές σε πλάκα μιας χρήσης

19810

Κλειστά τα μάτια σου,

στους βράχους που λυγίζουνε τ'αστέρια,

στους βρόγχους του στήθους σου που καίει

προσμένω φλόγες,

προσμένω σπίθες κρυωμένες

να αρπάξουν στον αγέρα φλόγα

γιατι η καρδιά σκιρτίζει μοναχα

όταν

μυρωδικά αγάπης

αγγίξουνε

διαμάντια λόγου

στο πέρασμα των αιώνων

Δεν παύει η νύχτα,

δεν κόβει ο αέρας,

στα δάχτυλα σου κύματα η θάλασσα,

βουίζουν ταραχές στ'αυτιά σου

τα λόγια σου μου θυμίζουν

δορυφόρους ελπίδας

Sirius Canopus Alpha Centauri Arcturus Vega Capella Rigel Procyon Achernar Betelgeuse

Three thousand suns, blasting into existence

with the texture of skins you've tasted

houses woven out of space fabric

sail across eyes made out of stones

sending out vibrations

hanging out with ghastly ghosts of distant stars

imagination

is like creating puncture wounds in another dimension

flashbacks

are like wishing to taste enough black matter to kill us all

emotional spaceships trying to misguide us

feeling disoriented

magnetic currents in our hearts

definitions of love

wishing that love was just a planet you could land on

would make life easier

almost.

Ο Κύριος Τζακ

Λοιπόν εντάξει, ψιθύρισα καθώς κοιτούσα τα δακρυσμένα της μάτια να ψάχνουν να δικαιολογήσουν την ερατική μου συμπεριφορά, δεν βρίσκεις πως κάπου κάνουμε λάθος;

Και δεν απάντησε, με κοίταξε με το πιο μισητό ύφος και φάνηκε σκεπτική. Εγω, σαν τον ήρωα ενος δράματος, να στέκομαι απέναντι της και να κοιτάω τα χέρια της που ήταν γεμάτα μελανιές. Δεν ήταν δυνατόν να μπορεί να σταθεί στα πόδια της μετά απο όλο αυτό, τα χέρια της να λάμπουν ακόμα πιο πολύ απ'οτι πρίν και να μην είναι ζοφερή ύστερα απο το πέρασμα της απο αυτόν τον λαβύρινθο σκότους που παραμόνευε στα άδυτα της σχέσης μας. Κι όμως, ακόμα και τώρα μπορούσες να της πεις κάποιο κοπλιμέντο, έστω και μακάβριο. Στα μάτια της λοιπόν, μπορούσες να διακρίνεις το πως τα δάκρυα στόλιζαν την κόρη του ματιού σαν κρυσταλένια διαμάντια απο κάποιο διαμαντωρυχείο της ψυχής της. Με κοίταξε και μίλησε.

''Άντεξα ό,τι πιο αισχρό έχεις βγάλει απο μέσα σου Τζακ, ένιωσα στο πετσί μου ολόκληρη και ακομάτιαστη την βδελυρή και θανατηφόρα ματιά σου και δεν αντέδρασα γιατι σε νιώθω μέσα μου σαν μικρό θεό, σαν ύπαρξη που υπάρχει μόνο για μένα και αποδεικνύεσαι εν τέλει πολυ αχάριστος και μικρός, γιατι εγω σε ανέβασα απο την ανυπαρξία, εγω σου έδωσα πνοή για να μπορέσεις να με κοιτάς στα μάτια και εμένα και τους γονείς σου και τους φίλους σου και συ το ανταποδίδεις έτσι;''

Όσο κι αν ήθελα να απαντήσω, όσο κι αν τα δαιμόνια και οι κόρακες μέσα μου έκρωζαν για μια ειρωνική και συνάμα αποτελεσματική απάντηση, δεν τα κατάφερα. Και δυστυχώς όπως ήταν αναμενόμενο το κατάλαβε. Αμέσως μετά μουρμούρισε κάτι ακατανόητο και γύρισε προς την πόρτα με ενα αργό αλλα πονεμένο βηματισμό...

''Να σε βοηθήσω!'' ρώτησα και γω ορμώμενος απο μια ξαφνική έκλαμψη ευγένειας, μα η απάντηση της αποδείχτηκε πιο κοφτερή απο οποιοδήποτε μαχαίρι του κόσμου θα μπορούσε να με μαχαιρώσει.

''Μην με αγγίζεις διάολε, μην με αγγίζεις γιατι ξέρω πως θα ήταν θειο δώρο για σένα να έχεις στα χέρια σου την σκόνη του κορμιού μου για να νιώθεις ήρεμος, γιατι είμαι σίγουρη πως ξέρω τα σκοτάδια που θα αγγίξεις σαν φύγω κι αυτο για σένα είναι η χειρότερη τιμωρία, ο χειρότερος εφιάλτης''

Και με ήξερε δυστυχώς. Πολυ καλά μπορώ να πω. Ήξερε πως μόλις περάσει το κατώφλι, θα σταματήσω τα χιλιάδες φάρμακα που μου χε αγοράσει για να μπορώ να αισθάνομαι καλά γιατι πάνω απ'ολα θα μου έλειπε το κυριότερο φάρμακο, η ουσία της αγάπης της. Τι να μου κάνουν τα χιλιάδες υπνοστεντόν, τα εκατομμύρια λεξοτανίλ και ξάναξ, τα δισεκατομμύρια ντεπόν και παναντόλ και τα υπόλοιπα αμέτρητα φάρμακα όταν αυτή θα λείπει, όταν θα λείπει η μοναδική χημική ουσία που μπορούσα να στηριχτώ πάνω της οτι θα υπάρχει ακόμα και οταν δεν είχα λεφτά, ακόμα κι όταν πεινούσαμε και πρώτο μας μέλημα ήταν να αγοράσουμε φαγητό για να μην πεθάνουμε σαν άστεγοι σε μια γωνία του διαμερίσματος μας. Ήταν κάτι σαν όνειρο θερινής νυχτός για ενα πρεζάκι της πόλης, μια ατελείωτη δόση ουσίας. Για εμένα, για τον Τζακ που ήξερα, νομίζω πως έφτανε ακόμα και για να ζήσω μια ολόκληρη ζωή χωρίς τις υπόλοιπες ουσίες.

Αλλα δυστυχώς έφυγε..

Κοίταξα σιωπηλός το δρόμο που υψωνόταν σιωπηλός κάτω απ'τα τζάμια του διαμερίσματος μας και την είδα να παραπαταει στο πεζοδρόμιο σαν χτυπημένο ζώο, σαν να έφταιγε αυτή για ό,τι είχα κάνει, σαν να κουβαλούσε τις δικές μου αμαρτιές, τα δικά μου ψέμματα, τις δικές μου μαυρισμένες ιστορίες, τα δικά μου δάκρυα και τις επανειλημένες συζητήσεις για την κατεστραμένη μου ζωή. Για μια στιγμή πίστεψα πως θα κοιτούσε πίσω, πως θα γυρνούσε για να αγγίξει για λίγο την πόρτα, να βάλει μια φωνή, να πει πως μ'αγαπάει και πως λάθος έκανα και το ξέρει και πως θα με συγχωρήσει.

Έσφαλα όμως και ήξερα πως θα το πληρώσω όσο πιο ακριβά γινόταν..

Η νύχτα έπεσε σαν μαύρο φόρεμα επάνω στο κορμί της σκέψης μου, και γω βρισκόμουν ξαπλωμένος στο κρεβάτι μας, ή τουλάχιστον ελπίζω οτι θα είναι ‘’μας’’. Το μόνο που σκεφτόμουν ήταν αν θα ξαναγυρίσει. Μπα, όχι, απο παραισθήσεις έχω αρκετές, έχω πολλά να εξιστορήσω ή να πω αν είχα τα κότσια να αυτοκτονήσω, να στρέψω την κάνη του όπλου στο στόμα μου και να βυθίσω μια σφαίρα στα βάθη του μυαλού μου... Δεν μπορούσα να το κάνω όμως, γιατι θα ήμουνα πάντοτε ο δειλός της υπόθεσης. Πολλές φορές είχε φύγει, πολλές φορές επίσης γυρνούσε και με έβρισκε να σέρνομαι στα πατώματα και με σήκωνε κλαίγοντας νομίζοντας πως είχα κάνει απόπειρα αυτοκτονίας γιατι δεν άντεχα αλλο. Η αλήθεια όμως δεν ήταν αυτή. Η αλήθεια ηταν πως αυτά που έβλεπα ηταν χειρότερα απο οποιοδήποτε ενδεχόμενο αυτοκτονίας, χειρότερα και απο τους πόνους που βιώνει ενας ναρκομανής όταν δεν έχει τις δόσεις του, χειρότερα και απο τους τρόμους που περιγράφει δεξιοτεχνώς ο αείμνηστος Λαβκραφτ στα έργα του κι αυτό δεν είναι κάτι που θα πρεπε να συμβαίνει. Δεν ήθελα να μάθει για τις σκιές που έβλεπα τα βράδια, για τους ήχους των ανθρώπων που ήταν πίσω απο κάθε πόρτα του σπιτιού μας, για τα τριξίματα και τις ομιλίες που ακούω απο τα βάθη των διαδρόμων και τις παραισθήσεις που έχω καμιά φορά. Δεν θα ήθελα ποτέ να γίνει κι αυτή μέρος της αρρωστημένης μου φαντασίας. Να κολλήσει κι αυτή σε αυτή ύπουλη παγίδα του να φροντίζει αυτόν που πραγματικά δεν ξέρει τι του γίνεται.

Θα έκανα τα πάντα για να την προστατέχω απο αυτή την κόλαση, να την προστατέχω απ’ολα αυτά τα οποία με καταδιώκουν και με στοιχειώνουν καθημερινώς και μου σκίζουν την σάρκα χωρίς να μπορώ να κάνω το οτιδήποτε για να τα σταματήσω. Και δυστυχώς διερωτούμαι, θα την άφηνα και να φύγει για πάντα απλά για να την προστατέψω απο όλο αυτό το κακό; Να της αρνηθώ την πρόσβαση σε οτιδήποτε καλό που υπάρχει μέσα μου και να την στιγματίσω με μια μελανιά κακό ετσι ώστε να μην γεμίσει η καρδιά της, τα πνευμόνια της, ο εγκέφαλος της με αυτό που με κατατρώει απο μικρό παιδί, τον ιο αυτόν που θερίζει κάθε στάχυ λογικής που ξεφυτρώνει στην πεδιάδα του μυαλού μου; Ακούγεται υπερβολικά οξύμωρο αλλα δυστυχώς έγινε. Δεν μπορώ να υποστηρίξω πως έγινε με την θέληση μου, αλλά ίσως να είναι προς το καλύτερο. Ίσως έτσι να μπορώ να κοιμάμαι πιο ήσυχος τα βράδια, χωρίς να φοβάμαι οτι θα ξυπνήσω ξαφνικά και θα βγάζω άναρθρες κραυγές γιατι βλέπω αισχρούς εφιάλτες για δαίμονες και στοιχειά, για απαίσιες μορφές που μοιάζουνε στον Κθούλου να σκίζουν τα κορμιά των γονιών μου, να θάβουν τους αγαπημένους μου ζωντανούς και αλλα πολλά που δεν θα ήθελα να πω, όχι γιατι φοβάμαι μην κριθώ σχιζοφρενής – που άλλωστε μέχρι τώρα πιστεύω πως σίγουρα είμαι- αλλα γιατι δεν θέλω να αντιμετωπίσετε την φρίκη που υπάρχει στο μυαλό μου, οχι προς το παρόν τουλάχιστον.

Η ατμόσφαιρα στο διαμέρισμα μας γινόταν ολοένα και πιο αποπνικτική απο τη στιγμή που έφυγε, και οι ώρες φαινόντουσαν σαν να ήταν δευτερόλεπτα. Η χωροχρονική διάσταση είχε θρυμματιστεί εντελώς και άρχισε να με κυριεύει μια αίσθηση πνιγμού, άρχισα να νιώθω οτι κάποιος με πνίγει, ότι κάποιος με πατάει και με χώνει σε μια δίνη ανυπαρξίας. Έπρεπε να το σταματήσω, έπρεπε να βγω απο δω μέσα. Δεν συνήθιζα να βγαίνω απ’το σπιτι συχνά, δεν ένιωθα ήρεμος με το να γυρνάω στους δρόμους ανάμεσα σε χιλιάδες ανθρώπους, με αρρώσταινε η υγιεινή τους, τα όμορφα τους λόγια, τα παραμύθια της καθημερινής ζωής, οι δουλειές, τα χαμόγελα, οι αλλες γυναίκες και οι διαφημίσεις.

Κοίταξα έξω απ’το παράθυρο και σταμάτησε το βλέμμα μου εκεί που δεν έπρεπε να σταματήσει.

Για ώρες προσπαθούσα να μην παραδεχτώ οτι υπάρχει αυτό που καθημερινώς έβλεπα, αυτό που έβλεπα οταν ήμασταν μαζί αγκαλιά και ψευδόμουν οτι βλέπω την ομορφιά της φύσης, την φύση να ανθίζει, την φύση να αρπάζει φλόγες στο λιοπύρι, την φύση να κρυώνει και την φύση να πετάει τα κοσμήματα της. Που ψευδόμουν οτι έβλεπα τις όμορφες εικόνες της ζωής. Δεν κοίταξα ουτε μια στιγμή αυτά που έβλεπε εκείνη. Δεν κοίταξα ποτέ ότι κοίταξαν τα μάτια της. Όπου χόρεψαν οι κόρες των ματιών της εγω δεν ήμουν ζωντανός. Γιατι το βλέμμα μου το χε αρπάξει μια μυστηριώδης φιγούρα που με έκανε να τρέμω κάθε φορά που την άγγιζε ο αμφιβληστροειδής μου, πρωι, μεσημέρι και βράδυ. Τον έβλεπα κάθε μέρα στην άκρη του δικού μας δρόμου, του δρόμου του σπιτιού μας. Δεν ήταν κάποιος περαστικός μα φαινόταν σαν να μένει πάντα εκεί, σαν να μην τον επηρεάζουν τα στοιχεία της φύσης ή η ζωή που σαν φλόγα έκαιγε τα πάντα γύρω της. Το ανέκφραστο και γερασμένο πρόσωπο του φαινόταν σαν να είχε περάσει πολλά. Μπορούσα να πω οτι μου θύμιζε κάτι απροσδιόριστο, οτι μου έφερνε στο μυαλό μνήμες, ότι κάτι ένιωθα όταν τον κοιτούσα στα μάτια, αλλά ποτέ δεν μπορούσα να μάθω τι, ποτέ δεν κατάλαβα τι ακριβώς με ένωνε με αυτόν τον μυστηριώδη γέρο. Τα ρούχα του πάντοτε παρέμεναν ίδια, με λίγες αλλαγές κάθε φορά και η ώρα που εμφανιζόταν κάθε πρωι μεσημέρι και βράδυ ήταν πάντα η ίδια. Παράξενο. Με κοίταγε συνέχεια και αυτό ήταν που με παραξένευε. Κοίταγε εμένα ή περιεργαζόταν το σπίτι που έμενα; Και ακόμα και αν αυτή ηταν η αλήθεια, γιατι;

Πρέπει να προσπαθήσω να τον αγνοήσω, να προσπαθήσω να μην ακούω τις φωνές στο κεφάλι μου που μου λένε να κοιτάξω προς αυτόν, να μην στρέψω την ματιά μου προς το πρόσωπο του, να μην το μεγενθύνω μέσα στο μυαλό μου κάθε φορά που τον παρατηρώ στην άκρη του δρόμου να έχει στραμένη την περίεργη του ματιά προς εμάς, συγνώμη, εμένα τώρα πια.

Κι αυτό θα κάνω. Άλλωστε της το χρωστάω, πρέπει να προσπαθήσω να γίνω λογικός και να μην παρασύρομαι απο αυτές τις σκέψεις. Είμαι σίγουρος πως οι γνωματεύσεις των καλύτερων ψυχολόγων, των κορυφαίων ψυχιάτρων και των ακριβών ιδρυμάτων ψυχικής υγείας δεν πιάνουν μια μπροστά στην θέληση του ανθρώπου που θέλει να ζήσει, μπροστά στην ψυχή που πασχίζει να επιβιώσει, που με όπλο την αγάπη και την θέληση λυγίζει σίδερα, λυγίζει ατσάλι, λυγίζει ακόμα κι ολόκληρο το σύμπαν για να μπορέσει να πατήσει για ακόμη μια φορά στα πόδια της. Γι’αυτο και γω δεν θέλω να ξαναδώ μπροστά μου αυτά τα κωλόχαρτα, που φοβίζουν ακόμα το μυαλό μου, που έκαναν τους γονείς μου να φοβούνται να μου μιλήσουν, που έδιωξαν τους φίλους μου και τους έκαναν κυνηγημένα σκυλιά απο γιατρούς για να μπορέσουν να καταλάβουν απο αυτους τι κρύβω στο σαπισμένο μου μυαλό. Έφερα ενα απ’τα χαρτιά κοντά στο πρόσωπο μου, ‘’Ο άνωθι εξεταζόμενος Κύριος Τζακ’’.... όχι, δεν αντέχω ούτε να το διαβάσω.. Πρέπει να πιστέψω πως μπορώ να το ξεπεράσω. Είναι αλήθεια ή τουλάχιστον θα ήθελα να ήταν αλήθεια για να μπορέσω να έχω ο δυστυχισμένος μια ακόμη ελπίδα, για να μπορέσω να της αντισταθώ αμα την ξαναδώ, για να μπορέσω να ορθώσω ενα επιχείρημα μπροστά της, να της δείξω οτι έστω και λιγάκι εχω αλλάξει, να δει μια αχτίδα φωτός μέσα σε αυτό το ατέρμονο σκοτάδι που διαχεονταν μέσα στην σπηλιά που φώλιαζε η ψυχή μου.

Πρέπει να την αναζητήσω.

Βγήκα λοιπόν στον δρόμο σαν αλαφιασμένος, και τότε είναι που τα πράγματα άρχισαν πραγματικά να μην πηγαίνουν καλά. Δεν πρόλαβα να πατήσω στον δρόμο και παρατήρησα πως ο γέρος με πλησίαζε με απειλητικές διαθέσεις, ένιωθα πως κάτι ήθελε, πως κάτι τον έτρωγε μέσα του σχετικά με μένα. Αλλά σταμάτησε σε ενα σημείο αρκετά πιο μακριά απο μένα. Σταμάτησε απότομα λες θυμήθηκε ξαφνικά κάτι. Η καρδιά μου σταμάτησε να χτυπάει σαν τρελή και προσπάθησα να καλμάρω την φαντασία μου. Άρχισα να κοιτάω το σπίτι μας, συγνώμη, μου και να φαντασιώνομαι οτι είμαι αυτή, ότι βλέπω τον εαυτό μου απο το παράθυρο και πως παρατάω τον εαυτό μου, πως τρέχω να γλιτώσω απο το σκοτάδι που γεννάω εγω ο ίδιος. Ένιωθα τον εαυτό μου να ξορκίζει τις αρσενικές ορμόνες και να αγκαλιάζει κάθε θηλυκό στοιχείο που υπάρχει, ένιωθα να γίνομαι ένα με αυτή, ένιωθα το κορμί της να κολλάει πάνω μου, να νιώθω τα στήθη της πάνω μου με εναν τρόπο που δεν τα είχα ξανανιώσει, ένιωθα τα γεννητικά μου όργανα να αλλάζουν, να αλλάζουν σχήμα και απο άντρας να γίνομαι γυναίκα. Όλα έτρεμαν και δεν κατάφερα να κοιτάξω πιο πέρα απ’τον ορίζοντα. Ο δρόμος της γειτονιάς δεν είχε τελειωμό, δεν είχε ενα φυσικό τέλος. Υπήρχε μόνο ο γέρος, εγώ και η φαντασίωση μου οτι γινόμουν η κοπέλα μου, συγνώμη, η πρώην κοπέλα μου.

Μα τι συμβαίνει, τι συμβαίνει;

Γιατι, απάντα μου σε παρακαλώ θεε μου, γιατι;

Ο γέρος άρχισε να πλησιάζει ολοένα και πιο πολυ, ο βηματισμός του γινόταν ολοένα και πιο έντονος, χτυπούσε το πεζοδρόμιο ολοένα και πιο απειλητικά με το βαρύ του βηματισμό και παραμέριζε κάθε κόκκο σκόνης που υπήρχε πάνω σ’αυτο. Προσπάθησα να τρέξω, προσπάθησα να φύγω, τα πόδια μου βαραίναν και άρχισα να ακούω φωνές.

‘’Σταμάτα Τζακ! ’’ μου φωνάξε επιτακτικά ο γέρος.

‘’Ποιος είσαι διάολε, τι θές;’’ Απάντησα σχεδόν κλαίγοντας.

Ο γέρος άρχισε να με κοιτάει με ενα ουδέτερο βλεμα, δεν μπορούσα να καταλαβω γιατι δεν με χτύπαγε, γιατι δεν έκανε κάτι τουλάχιστον που να δικαιολογούσε την επιμονή του, γιατι δεν έκανε κάτι, οτιδήποτε, κάτι που να με έκανε να νιώθω οτι είμαι ζωντανός. Κάτι που να με έκανε να νιώθω οτι συμβαίνουν στ’αλήθεια όλα αυτά που βιώνω, να καταλαβω πως έχω ουσία, υφή, αξία, πως επηρεάζω κατα κάποιο τρόπο το σύμπαν. Δεν μπορεί να μην κάνω τίποτα, δεν μπορεί να έχει περισσότερη αξία απο μένα ενας μαγνήτης που έλκει μέταλλα.

Και τότε είναι που τα πράγματα άρχισαν να πηγαίνουν πραγματικά στραβά.

Ένιωθα τα πάντα μέσα μου να διαλύονται, οτιδήποτε ήξερα, οτιδήποτε είχα νιώσει μέχρι τότε διαλυόταν και γινόταν σκόνη. Τα πάντα θόλωναν, τα πάντα έσβηναν. Κοίταξα έντρομος τα άκρα μου να σβήνονται σαν εικόνες απο ενα συμπαντικο ‘’κόμιξ’’. Έσβησε ολόκληρο το είναι μου, έσβησε ολόκληρη η γειτονιά. Η ψυχή μου, τα μάτια μου, η σκέψη μου, τα χέρια μου, τα πόδια μου, το ‘’ειναι’’ μου.

Και σίγησαν όλα.

Μερικές μέρες μετά βρήκαν τον γεράκο σε μια γωνία νεκρό. Το μόνο που χε πάνω του ήταν μερικά χαρτιά απο ενα ψυχιατρείο.

Τα χαρτιά έγραφαν πάνω: ‘’Ο άνωθι εξεταζόμενος Κύριος Τζακ πάσχει απο σύνδρομο πολλαπλών προσωπικοτήτων’’

Ο γεράκος ήταν πάντα μόνος.

Σβήσιμο

Συνήθισα να βρίσκομαι ανάμεσα στο χάος και την τάξη

στην ικανότητα του να ξεχωρίζω

την σκέψη απο την πράξη

στα δυο χιλιάδες κλάσματα φωτιάς που συντηρούν

την χαοτική μου φτιάξη

μηδενισμένος

να εκτροχιάζομαι απο τα χέρια γυναικών

για λόγους μάλλον οκνηρούς

που στερούνται φαντασίας

στα δυο χιλιάδες κλάσματα που συντηρούν

την αγάπη μου γι'αυτές

συνήθισα να ψάχνω δικαιολογίες για τους πόνους

για λόγους μάλλον σοβαρούς

για γιατρούς φασμάτων

φανταστικών ασμάτων

φαντασμάτων

μηδενισμένος να στερούμαι υπνηλίας

συνήθισα να βρίσκομαι ανάμεσα στον ύπνο και στον ξύπνιο

απο το είναι ως το μηδέν

ψίθυροι παρεισφρύουν στα ραγισμένα βλέφαρα

και ακούγονται τριγμοί στα δάκρυα, στις σταγόνες

Και για να γράφεις

ευθαρσώς ζητάς θυσία

ζητάς το σύμπαν να σε σβήσει απο κατάστιχα ματωμένα

γιατι για μια ρωγμή γραμμής στα ποιητικά τετράδια ζωής

θυσιάζεις ενα χιλιοστό του δευτερόλεπτου

μιας χαρούμενης ζωής

με ύφος μάλλον βλοσυρό

ξανακοιτάζεις και ξανακοιτάζεις

στα μάτια το πανικόβλητο τέρας που προσαρμόζει στην ψυχή σου

σαν παζλ

τα νύχια του

και σβήνεις με μανία τα πάντα απο πάνω

μα δίχως γόμα

και γίνονται μουτζούρες

τα ξεχασμένα όνειρα για πάντα θα φοβάσαι

αυτά που ρωγμές πήγαν να γίνουν

και έμειναν απλά απόηχοι ήχων που δεν ακούστηκαν

γιατι γι'αυτά

ποτέ δεν έγραψες

ποτέ δεν μίλησες

και ποτέ δεν σώπασες

είναι σαν να προσπαθείς να δεις τον ήλιο

χωρίς να έχεις μάτια

Τέλος δεν ειν' μονάχα ο θάνατος

Η μέρα δεν είχε ξεκινήσει καθόλου καλά...

Οι δρόμοι μάτωναν απο το επερχόμενο σκοτάδι και η άσφαλτος γινόταν ποτάμι δίχως πλεούμενα. Η όλη όψη της πόλης θύμιζε πόλη φάντασμα, και οι άνθρωποι σαν σκιάχτρα φαινόντουσαν σαν να ατενίζουν το παγωμένο φεγγάρι ή να βλέπουν εφιάλτες ή και όνειρα, ανάλογα με την διάθεση τους. Οτιδήποτε ξένο θέρμαινε σε υπερβολικό βαθμό την αβάσταχτη κρυάδα της νυχτερινής αστικής πεδιάδας, φάνταζε απόμακρο, πρόδιδε εικόνες αιώνων, τα αστέρια κρυφοψιθύριζαν για αυτά τα νυχτοπέρπατηματα, παρακολουθούσαν και εξέθεταν όποιον τολμούσε να κάνει απαγορευμένα βήματα αργά το βράδυ στα κρύα πεζοδρόμια, τις σταχτί αυλές του υποκόσμου. Η βροχή μύριζε έντονα, και τα πεζοδρόμια γλιστρούσαν..

Η μέρα δεν είχε ξεκινήσει καθόλου καλά...

Δεν ξέρω και γω γιατι ξεκίνησα μονάχος αυτό το σεργιάνι στην πόλη αυτή, στην πόλη αυτή που δεν λάμπει τίποτα παρα μονάχα ο ήλιος την ημέρα. Και ο χρυσός, και τα νομίσματα, χαμένα, στα χέρια αυτών που πατάνε πάνω στις πλάτες των φτωχών για να ζήσουν. Δεν ξέρω. Το τσιγάρο μου μίκραινε ολοένα και πιο πολύ, οι μυρωδιές του τσιγαρισμένου καπνού διέφευγαν στην ατμόσφαιρα και η μολυσμένη ατμόσφαιρα της πόλης βρώμαγε ολοένα και πιο πολύ, αλλα συνέχιζα να καπνίζω, συνέχιζα να μολύνω τα πνευμόνια μου με αυτούς τους δαίμονες, να βασανίζω τα στήθια μου με αναπνοές πίσσας, με πνεύματα καπνού. Μάλλον συνήθισα να αναπνέω καταχνιά, να μυρίζει η αναπνοή μου ταμπάκο, να βήχω ανεξέλεγκτα τα βράδια και την μέρα, ακόμα και μέσα στον ύπνο μου. Μάλλον συνήθισα να αναπνέω καπνούς γιατι τα εργοστάσια της πόλης ήταν χειρότερα και απο τους εμπόρους ηρωίνης, σε εθίζαν στην μυρωδιά των λαστίχων, στην μυρωδιά του χάους και της καταστροφής της φύσης για το χρήμα. Αν έκαιγε το χρήμα όλοι θα κλαίγαν, μα θα συνέχιζαν να αναπνέουν, μα τώρα που καίνε τα δέντρα, χαμογελάνε κι ας πεθάνουν.

Περπατάω με αρκετά γρήγορο βήμα, προσέχω να μην γλιστρήσω, και η βροχή πέφτει πάνω μου με ακατανίκητη ορμή, με πάθος που ακόμα και παλαιστής θα ζήλευε, με μουσκεύει και με μεταλάσσει σε ανεξήγητη και δύσμορφη φιγούρα που σαλεύει στο κουκλοθέατρο της πόλης, στα καταγώγια με τις βρώμικες πόρνες και τα ψευδοκαμπαρέ, τα στέκια των ναρκωτικών, τα μπουρδέλα με τις φασιοναμπλ επιγραφές και τα φτωχόσπιτα. Ο ήχος των αδέσποτων σκυλιών κάνει ακόμα πιο τρομακτική την ατμόσφαιρα μα περπατάω, συνεχίζω να περπατάω και δεν φοβάμαι. Η καμπαρντίνα μου έχει μουσκέψει τελείως και τα μαλλιά μου έχουν βραχεί παρα πολυ. Ο οποιοσδήποτε θα φοβόταν να μην κρυώσει, αλλά όχι εγώ. Εγώ υποδέχομαι τις αρρώστιες σαν αγγέλους, σαν κάτι που θα έσπαγε την ρουτίνα. Και τι δεν θα έδινα για να ψηθώ στον πυρετό, να σπάσει λίγο η καθημερινότητα. Κι ας πρέπει να καταπιώ αυτά τα φάρμακα τα πικρά, τα έτοιμα, τα βιομηχανοποιημένα. Αλλα δυστυχώς, το έλεγε και η μάνα μου, έχω γερή κράση, το σκάρι μου δεν θα τα παρατήσει έτσι εύκολα.

Δεν πειράζει. Συμβιβαζόμουν με τους φριχτούς πονοκεφάλους που σούβλίζαν το κρανίο μου σαν τρυπάνι μηχανικού, σαν λεπίδα βρεγμένη με οινόπνευμα σε ανοιχτή πληγή, που κρυβόταν πίσω απο τα μάτια μου και τα κοκκίνιζε λες και βουτούσανε στο αίμα με τις λεωφόρους που τα τροφοδοτούν με ζωή να γέρνουν αιμοστάλαχτες ανάμεσα στον άσπρο ωκεανό τους. Έτσι ξεκίνησε και η μέρα, δεν ξεκίνησε καθόλου καλά. Χιλιάδες χιλιοπαιγμένες εικόνες με εμένα να κατεβάζω χάπια αναλγητικά για να συμβιβαστώ, να κάνω λιγάκι ειρήνη με τον πόνο, την ναυτία και τα ουρλιαχτά κάθε φορά που έτρεμα απο τους πονοκεφάλους τα βράδια και που για μένα ο αη βασίλης έφερνε μονάχα ενα δώρο για να μάθω να είμαι καλό παιδί, για να μην αυτοκτονήσω απο τους φριχτούς πόνους, την αυπνία. Την αυπνία που μου έμαθε να γυρνάω τα βράδια και να μιλάω με αστέγους και ηρωινομανείς, στα στέκια αυτά που οι άνθρωποι της μέρας αποφεύγουν να πατήσουν και που χωρίς πολλά πολλά τρέχουν να μείνουν μακριά τους.

Η μέρα δεν ξεκίνησε καθόλου καλά λοιπόν.

Και να που βρίσκομαι εδώ, να παίζω σκάκι με τους ανθρώπους του υποκόσμου και ειρωνικώς να περιμένω για μια κίνηση ρουα μάτ του αντιπάλου, για να με ξεπαστρέψει μια και καλή απ'την ζωή. Δεν είμαι καλός παίχτης στην τελική. Μάλλον αυτοθυσιάζομαι, απλά για να μπορέσω να πεθάνω χωρίς να έχω το στίγμα του αδύναμου πάνω μου, χωρίς να σκίσει την σάρκα μου το νύχι της αυτοκτονίας, το οινόπνευμα που καίει τα σωθικά μου καθώς σκέπτομαι αυτούς π'αφήνω πίσω. Εκεί δεν υπάρχει γυρισμός. Πολλές φορές ανέπνεα μπαρούτι απο το όπλο που χα στο συρτάρι μα δεν με άφηνα, ανέπνεα μπαρούτι, δεν το φαντάζεσαι ούτε στα πιο τρελά σου όνειρα αν θέλεις να πεθάνεις. Γιατι απλά είσαι δειλός.

Τα νυχτοπερπατήματα μου με είχαν κάνει διάσημο. Με είχαν κάνει παράδειγμα προς αποφυγή, με είχαν κάνει σκιάχτρο για να φοβούνται τα παιδιά να βγαίνουν έξω τέτοιες ώρες. Σκληρές καρδιές δεν θρέψαν οι γονείς μου, μα υπερβολικά μαλακές για να αποδεχτούν την σκληράδα. Μαλακές, μα δεν ταιρίαζει η λέξη, αν ήτανε να γράψουν μια λέξη πάνω στο μνήμα μας για τις καρδιές μας, δεν θα γράφαν μαλακές, θα γράφανε μαλάκες. Μιλώ πολύ για τον θάνατο, τα λόγια μου ακόμα θανατηφόρο επικήδειο θυμίζουν. Δεν το κάνω επίτηδες, δεν είμαι λυπημένος, δεν είμαι στα άκρα της απελπισίας, δεν ψάχνω επιτηδευμένα για το άκρον άωτον της ατυχίας για να το οικειοποιήσω, για να κλαφτώ μονάχος για το πόσο χάλια είμαι, για την ασχήμια μου, για τα σωθικά μου που καίνε, για, για, για. Ο κατάλογος ειναι μεγάλος. Γκρινιάζω για την χαρτούρα που θα χρειαστεί για τον θάνατο μου, όχι για τον θάνατο μου. Τραγικότατο, όπως θα λέγε και κάποιος που θα καλούνταν να χαρακτήρισει το έργο μου στη ζωή.Γιατι για κάτι τέτοιο είμαι γω, για θεατρικά έργα.

Γιατι μονάχα εκεί ο ήρωας δεν σβήνει άδοξα, μένει και ύστερα στα χείλια των θεατών.

Μα δεν πειράζει, τουλάχιστον μπόρεσα να ολοκληρώσω την βόλτα μου. Νύσταξα.

Τουλάχιστον θα κοιμηθώ χωρίς πονοκεφάλους σήμερα.

Η μέρα τελείωσε ευτυχώς καλά.

Supernova Optimism

 It is the forbidden entity that lurks

The void that warps around your misty hands

It wanders aimlesly throughout your head

Working out towards the greater existence of space

Thinking about tommorow in terms of equalities

Mathematical illusions concerning our sentimental graphs

We try our best to cover up our optimistic toys

In spite of pessimists dressed as black holes, in conglomeration

With our deviant white holes

An end for an end without the means

Γαλήνη

Στα άκρα μιας παγόδας,

χορεύουνε διστακτικά οι δροσοσταλίδες

της απερχόμενης βροχής,

ανάμεσα στα μάτια του κόσμου,

εκρήξεις μιας κόκκινης πανδαισίας

βυθισμένης στους κόσμους της πιο δυστυχισμένης

ατλαντίδας

του πιάνου της σκόνης που μιλάει,

θαμπώνει μάτια,

καταιγίδες σταματάει,

πέφτει στα χώματα το ματωμένο γόνατο παιδιού,

ποτάμια κόκκινης θολούρας,

φωνάξαν δαίμονες και πλάσματα,

φωνάξαν

οι

φωνές

Σερπαντίνα

Έσβησα τυφώνες, στα χέρια μου οι στάχτες

σχημάτιζαν κοράλια αναμνήσεων

μικρές φαντάζαν οι πενταροδεκάρες

στον κερματοδέκτη της φαντασίας

παράγει μια φαντασία ανα δραχμή

φαντασιώνομαι δραχμές ανα παραγωγή

παχύρευστης ουσίας

με τ'όνομα ζωή

κοκκινωπή, οπή

μικροί, μικροί

ραπίζαν την ροπή

προς τη νιότη

δούρειοι ίπποι φλέγονται, λέγονται

οι ασάλευτες σκιές

τα σπινθηροβόλα καικια

στην θάλασσα βενζίνης

''προσοχή, ευφλεκτο''

σε περίεργη διάλεκτο

συγκαταλέγονται προορισμοί συννεφιασμένης ουσίας

ψιθυριστοί τοίχοι

διογκώνονται μέσα στα χέρια σου

σαν ακορντεόν πλαστελίνης

φλέγεται ο ιδρώτας

και η βαρύτητα ελίσεται σαν σερπαντίνα

τα χρώματα περιστρέφονται

σαν ερινύες

στα μάτια μου, βέλη χρωματιστού βεληνεκούς

σπάνε μέσα σε ιστούς

διογκώνονται

αγχώνονται

γεγονός

στα πόδια ενός δρομέα

κάθε πετραδάκι

μοιάζει με πλανήτη

για εμάς τους αδρανείς