Με λένε Νασο

Ξαπλώνω στο κρεβάτι και αναρωτιέμαι

σκέψεις μαύρες σαν την πίσσα
περνάνε απ'το μυαλό μου
εκρήγνυνται τα δισεκατομύρια άτομα μιζέριας
μέσα μου
σφίγω το μαξιλάρι
ψελίζω δυο λέξεις
ματώνουνε τα χείλη μου
και
γω να καταρέω
δυο δάκρυα να πέφτουνε σαν λεπίδες
να κόβουνε εμένα
λάθος στόχος
εγω να κρατιέμαι απ'το σεντόνι
εγω να αντικρίζω την δίνη στο ταβάνι
να με ρουφάει
απαρηγόρητο
τέρατα με καρδιά
απελπισμένος είμαι
και σε παρακαλώ
μην φύγεις, δεν θα τ'αντέξω

Και το πρωι που ξυπνώ
γνωστή η πορεία
η ίδια ιστορία
οι δρόμοι ίδιοι
οι άνθρωποι με μούτρα κατεβασμένα
ουτε μια καλημέρα
ουτε μια γλυκιά ματιά
σε δρόμους θάλασσες και ποτάμια ψυχών
με περιμένει η ίδια συνουσία
με περιμένει ο ίδιος ουρανός
με περιμένει η ίδια αγωνία
με περιμένει
όλα με περιμένουν
ΣΤΟΠ
ανασυγκρότηση
και έκρηξη εσώψυχων

ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΩ ΑΛΛΟ

Ειναι ανατριχιαστικό

Ειναι ανατριχιαστικό

Το πως
Αγγίζεις τα φτερά των αγγέλων
Ειναι ανατριχιαστικό
Το πως κλαίς
Το πως σκίζεις την σιωπή
Με λυγμούς
Με σκέψεις
Με λέξεις σαν μαχαίρια
Σαν βόμβες σε κορμιά
Σαν ψεύτικες
Θήκες
Παρακαταθήκες
Συμβόλαια
Ειναι ανατριχιαστικό
Να ψιθυρίζεις στο μυαλό μου
Και μάλιστα
Ειναι ανατριχιαστικό
Να σκίζουνε τα δάκρυα σου τα στήθια μου
Να πέφτουνε σαν στάχτη στα πνευμόνια
Να μην μπορώ να αναπνεύσω
Ειναι ανατριχιαστικο
Να μην μπορώ να σκεφτώ
Να πιάνομαι απο λέξεις
Απο απόψεις
Απο σκέψεις
Σου λεω ρε....
Ειναι ανατριχιαστικό να σε φοβάμαι

Εντάξει, θα παραδοθώ

Μπορώ για μια στιγμή να υπάρχω

Να αντικρίζω στα μάτια την μοναξιά
Να ψελίζω
Να χοροπηδώ στα σοκάκια των χειλιών μας
Να συναναστρέφομαι με την χλωμή λιακάδα των ματιών μας
Να ερωτεύομαι καθημερινώς το σώμα μας
Να ψάχνω
Να ψάχνω τα σημεία που μ’αγγίζω
Με δυο τρεις σταλιές
Με λεπίδα αίματος να τρέχω
Να τρέχω σαν τρελός
Να πέφτω
Στο γρασίδι
Να πέφτω
Έτσι, άσε με να πέφτω
Να πέφτω
Τι όμορφο συναίσθημα

Δεν εχει τίτλο

Νοθευμένα συναισθήματα
το ντελίριο της αποχής
από τα υποθετικά περιστρεφόμενα
γρανάζια της ζωής
και η πρέζα να αχνοπερπατά
στα φεγγαροστρωμένα μονοπάτια
της ψυχής

Ένα δωμάτιο να μου ανήκει μοναχά
μια γκαρσονιέρα
να λέω ψέματα πως δεν ανοίγω
να γράφει το κουδούνι
‘’παρείσακτος’’
να κρύβω τα χρόνια σε λουκέτα
σε μπάσταρδα τετράγωνα
κυκλικές σαπουνόπερες

Κι αν πούνε
πως δεν άγγιξα το νοητό σημείο
τι κι αν πούνε κι αυτό
σφεντόνα
στο τζάμι τους
ράγισμα στο χέρι τους
μια σπιθαμή
ευτυχίας
και όχι ατυχίας
να ηχεί
και όχι να αντηχεί

Σαφής προσδιορισμός βλάκα που γράφει

Ποιήματα
ακανθώδη μηνύματα
σε υποτυπώδη
σύρματα ψυχής
κονσέρβες ληξιπρόθεσμες
με βρώμικες πληγές
γέλια
κλάμα και οργή
σε λάμψη με ορμή
σκίσιμο
στο γόνατο μικρού παιδιού
μη με ρωτάς τι είναι η ποίηση
θα σου απαντώ
‘’ όλα αυτά τα σκατά που δεν ονειρεύτηκες ποτέ’’

Μικροπράγματα

Χαμόγελα λύπης
αντικοινωνικοί δορυφόροι
σε πλανήτες
ψυχρής ψυχής
αντικανονικοί
δικηγόροι ζωής
ομιλίες με τρανζίστορ
σαν λάμπα σε δωμάτιο
και τα βολτ τα συναισθήματα
εκρήξεις
ηλεκτρονικές
να σου μιλάω
να μ’αγγίζεις
φορτία και αντιδράσεις
στο πάτωμα
μια σφαίρα στο κεφάλι
εκτός
του θέματος
να πιάνω ρυθμούς
και να σιγοτραγουδώ
‘’ξεχνώ’’

Βοήθημα τρομοκράτη του 1989

Να πως ειναι να ανατινάζεις μυαλά
Να ρυθμίζεις ωρολογιακές βόμβες στη συχνότητα του χάους
Να ιδρώνεις καθώς παρατηρείς χημικές εξισώσεις
Προσωπικού βαθμού να βυθίζονται
Σαν λεπίδα στο κορμί του μυαλού σου
Και να παλεύεις με ξυράφια
Και τα γρανάζια να σε πνίγουν
Να τραβάς τα σχοινιά
Να πνίγεσαι στη λάσπη, να ματώνεις
Να κοιτάς τον τοίχο για να βρείς την τρύπα
Η αλίκη στη χώρα των αμαρτημάτων
Και ο λαγός
Στιφάδο
Να πως είναι να ανατινάζεις μυαλά

Υπόθεση μοναξιάς σε σημείο ανάφλεξης

Να ρωτήσω
Σε διαδρόμους
Πατινάζ σε αστέρια ασύνδετα
Σε δρόμους με ιστορία
Πικροί σαν αστεία
Διαδρομές
Μετριούνται σαν στιγμές
Και οι στιγμές
Βελόνες
Σε μπαλόνια χαράς
Πέτσα με αίμα
Σφιχτό περιτύλιγμα
Στην περιστρεφόμενη σελίδα
της απαράδεχτης βόμβας
αναπνοή δίχως οξυγόνο
μόνο.

Aς πούμε

Μ’αρέσει να μετράω αχινούς
θυμίζουν αγκάθια
συναισθήματα
λουλούδια στην αυλή
της ψυχής

Βάρκες με φορτίο το φεγγάρι
και εγώ να μη βουλιάζω
ας μη βουλιάξω
για μια φορά
ναι
το προτιμώ

ας πούμε πως με εμπνέει
σαν τα γράμματα
σε μια σελίδα
πως τα μετράς όταν βαριέσαι
και συνειδητοποιείς ότι απέχεις
τάδε γράμματα
από το χίλια
το τέλειο
ας πούμε πως δεν τα λέμε

καλοκαίρι χειμώνας
ένα πράγμα
δυο
τρία
μέχρι να τελειώσω
μηδέν
η αρχή?
Το τέλος?
Ας πούμε ότι δεν αρμόζει να πούμε
τουλάχιστον
θα περάσουμε εκπληκτικά
έτσι..
σαν καρφί σε δέρμα δροσερό
να καίει

ας πούμε..

Σημασία του 26

Μια κακογραμμένη κόπια
της ζωής
σε κασέτα δημιουργώ
φωτογραφίες
στιγμιότυπων
σαν το album της Amelie
προσώπων
(Tu me fais tourner la tete)
ας πούμε
πως τα λέμε
πάνω από δυο κούπες τσαι
petite fleur
(Cet air qui m'obsède jour et nuit)
τα λέμε
μόνοι
σαν σκιάχτρα
στο σημείο
είκοσι έξι παρέα με τον Οκτώβριο
για σένα
θα ανήκω
σε
σένα

κι αν
πετάξω
στο κορμί σου
λουλούδι
θα είμαι
λουλούδι με αινίγματα
κωδικός
να ηχεί στα αυτιά σου
τραγούδι
(Comptine d’une autre ete)
ας πούμε
τι να πούμε
δεν θέλω να πούμε
τι θέλω
αν είναι να θέλω
ας θέλω
να με θέλεις
αυτό μονάχα
αυτό
παρακαλώ.

Je sais pas

Πετάω

Πολυκατοικίες
με νεραντζιές
πασαλείμματα ομορφιάς
σε ένα βούρκο
από λύματα
αγκιστρωμένα πρόσωπα
με νουαρ προεκτάσεις
σε δευτερόλεπτα
αιμορραγώ
και καταλήγω στην
Χάριτος
με σένα αγκαλιά
και το σύμπαν
σαν μαγνήτης
τόσοι αιώνες
μπογιά σε τοίχους
ζωγραφιές
πετάω στις στάχτες
και καταλήγω στην
Σπευσίππου
με σένα αγκαλιά
πετάω
γλιστράω
σ’αγαπάω

Κολωνάκι

Σκέφτηκα να σπάσω τις ελπίδες
και όσο μιλάς
σε μια
ρομποτική ύπαρξη
ακατανόητης
παρανοϊκής
παράλληλης
πιρουέτας
ανάμεσα σε δυο τραμπάλες
κόσμων
μπαίνω βγαίνω σπάω ρυθμίζω καταστρέφω
ποδοπατώ
σεξ στο ένα σπίτι στο άλλο κενό
πάλι κύριος με κυρίες
κυρίως.

6:09 (έξι και 09)

Σα να θέλω να πετάξω
στη λάσπη μέσα να χωθώ
να σε βιάσω
το κορμί μου χτυπά
το κορμί μου κινείται πέρα
στο άπειρο
εξατμίζομαι
το πόσο το χρειάζομαι
σκίρτημα
θάλασσα στα πόδια μου
ανεβαίνει
σαν αλυσίδα
κλείνει τη δίοδο μου
τα φύκια κολλάνε πάνω μου
σαν βδέλλες
ιστορίες
ιστοριών
στιγμών
με ενέσεις
ενέσεις
καταστροφή
σε νότες
περιστρέφονται σαν ξυράφια
να ξυπνάς
να ανοίγεις μάτια
να τρως ψωμί
να πίνεις νερό
να πεινάς να διψάς
να ανοίγει το στομάχι και να ξερνάς ουτοπία
πως είναι το παρόν
κοπάνα το με μια πέτρα
και ονόμασε το μέλλον
μετά χαμογέλα
και προσποιήσου τον βλάκα

This is it and nothing more

Ας πούμε πως πεθαίνω

Ακτινοβολία θανάτου
αρχικά
Ζ . Ω . Η
κοιτάω τα παραθυρόφυλλα
κοιτάω, κοιτάω
ανούσια φτερουγίσματα
αγγέλων
έπειτα
Β . Υ . Θ . Ι . Ζ . Ο . Μ . Α . Ι
σε ένα ποτήρι νερό
μουλιάζω
μουλιάζει το κορμί μου
μοιάζει να πέφτει το ταβάνι σαν πρόκα
στριγκλίζει ο γαμημένος
ανεμιστήρας
στριγκλίζει
πατάω τα κουμπιά
δεν λειτουργεί
Δ . Υ . Σ . Λ . Ε . Ι . Τ . Ο . Υ . Ρ . Γ . Ι . Α
και οι φίλοι μου σκιάχτρα
σαν κοιτώ
σαν κοιτώ έντρομα
σαν κοιτώ έντρομα
κοιτώ έντρομα
γαμώτο
κοίτα με
βλέμμα
Α . Π . Λ . Α . Ν . Ε . Σ
πετάει
σε κόσμους πετάει
δεν με κοιτάνε
με παρατηρούν
σκιές
πάνω μου αλληθωρίζουν
μοιάζω για πίνακας
κρατάω το χέρι του καλύτερου μου φίλου
μοιάζω για πίνακας
πες μου
μοιάζω για πίνακας
πες μου σε παρακαλώ
Σ . Ι . Ω . Π . Ε . Ι
και ύστερα πως περιμένεις
να με νοιάζει
να με πειράζει
γαμώτο
απάντα, σε παρακαλώ
απαντά σου λέω
απάντηση μηδέν
βαραίνουν τα άκρα μου
βαραίνουν
πήζει το αίμα μου
τσιγάρο τα μάτια μου
νικοτίνη αυτοκτονίας
σε ένα πνευμόνι αξίας
που… είναι
δεν είναι
Π . Ο . Υ . Θ . Ε . Ν . Α
το θέμα είναι
το θέμα
βήχω
άκου με λίγο
σφίγγω το μαξιλάρι
άκουσε με
δεν φεύγω έτσι απλά
ηλίθιε
βήχω
σε στοιχειώνω
μικρά τοπία
ντυμένος με κασκόλ καλοκαιριάτικα
με ιδρώτα να γεμίζει
ένα ποτήρι συμπόνιας
να πίνεις
να αντέχεις να αντέχεις
να κατεβάζεις μια κάνη πιστολιού
γεμάτη με κομφετί
ανυπομονησία
Τ . Ε . Λ . Ε . Ι . Ω . Ν . Ε . Ι
φτάνει στον ουρανό
πετάει
άσπρο περιστέρι
με κοιτάνε
στρέφω το βλέμμα μου
ΜΕ ΑΚΟΥΣ
ΓΑΜΩΤΟ?
σε ικετεύω
σε ικετεύω
πνίγομαι
….
αργκ
Π . Ε . Τ . Α . Ω

ας πούμε πως πέθανα

Εικόνες

Κουφός
ζωγράφος ήχων
σε παρτέρι ονείρων
σαν αίσθηση
πικρή
με γεύση αλμυρή
ακανόνιστη
ροδέλα γλειφιτζούρι
με γεύση
απροσδιόριστη
είναι η τέχνη ξυράφι
να καταπίνεις
δυσκολίες
με την ίδια ευκολία
όπως ανοίγεις και την πόρτα
επισκέπτης
μορφή αόριστη
τυφλός
αρτίστας μορφών
ιδανικών
ιδεατή μορφή
σα ψέμα
με λίγο αίμα
έτσι?

Κουτί με κούκλες
ξύλινο
ζωγραφιστό
παλαιάς εποχής
κοπέλα με πουά
σε σημείο επαφής με το τίποτα
αυτοκαταστρέφεται
σπέρμα κυλά αντί για αίμα
ωμότητα
πραγματικότητα
περιστροφή
εμετός
αντίθεση
μακιγιάζ

Δεν υπάρχει διαφυγή
λαβύρινθος με ζώα
κολωνάκι-κάνιγγος
αστεία
μορφίνη
ενδοφλέβια ασπιρίνη
χωράφια με κεφάλια
μακάβρια σεντούκια
σεξ
οργασμός

Φτύνω αίμα
με νιώθεις;
όχι δεν είναι γολγοθάς
δεν είναι καν προσπάθεια
μια ύπαρξη θαρρώ πως είναι
σε κουβούκλια να βράζεις
να ματώνει το πλευρό σου
να νιώθεις δηλητήριο στο στομάχι
να τρέχεις σε σημείο
ταφής
επαφή
σεξουαλική
κοινωνική
διεγερτική
αισθήσεων σημαντική
δεν παίζει ρόλο
μικρό όμικρον
και ας είναι όλα εντάξει
αφή
στοπ
το ξέρεις το αίσθημα

Τετράγωνα δωμάτια
με μάτια
να σε κοιτάνε επίμονα
σε χαράζει το παράθυρο
σαν τζάμι
σε σκιάζει και το φως
με μάτια
με μάτια
με μάτια
επανάληψη μητηρ πάσης μαθήσεως
με μάτια
στο πάτωμα
κομμάτια
επανάληψη?
κασέτα

Χτυπάει το τηλέφωνο
κι απαντώ
αίμα αντί για φωνή
βρωμιά
και να σ’ακούω να ρωτας
‘’πραγματικότητα?’’
με σήματα μορς σου απαντώ
‘’όχι.. εικόνες’’

Μακριά απο σένα

Στο άπειρο κατοικώ
ασπάζομαι ουράνια τόξα
δηλητηριάζω αναπνοές με σπιράλ χορογραφίες
καταπίνω ερωτικά συναπαντήματα
με σπασμωδικές κινήσεις
εμετικές περισπωμένες
στα γράμματα της ζωής
σαν κύμα
σαν ψεύτικο τρανζίστορ
μεταδίδω
και ύστερα δίδω
αγάπη
για να λάβω
αυταπάτη

Δεν γυρίζει ο χρόνος πίσω
ρόδες με καρφιά
ελιξίριο ζωής
παραμύθι ανακούφισης
σκόνη φαντασίας σε κόκκους
σημεία επαφής
σημεία
σημεία διαγραφής
για σένα
βρόχος
στο λαιμό
πάντα θα μαι.

Να με θυμάσαι.
σα στοιχειωμένο σεντούκι αναμνήσεων.
σαν ουράνια εποχή
σαν δέντρο.

Αφιερωμένο

Φαντάσματα φαντασίας

Δάχτυλα ακροβατούν
στις παρυφές του σώματος σου
και αισθάνομαι
την κάθε στάλα ιδρώτα
τον πόνο σου
τις σκιές
τσιμέντο μέθης
σαν σύρμα
στο μυαλό σου

Χρυσαφί
αποχρώσεις ηλιοβασιλέματος
στα καστανά σου μαλλιά
θυμίζουν αποστάσεις
δεν σε ξέρω, με γνωρίζεις
με γνωρίζεις
στα στενά
πατάω φρένο στο γκάζι
αγκομαχώ
μια τρύπα στον τοίχο
κομμάτια
πεσμένος στο ίδιο σημείο
με ψάχνουν οι ώρες

Και το κρασί
δηλητήριο
σαν σπέρμα
σε ωάριο
σύλληψη ζωής
δευτερόλεπτα διερώτησης
ένα κλάσμα δευτερολέπτου
άρνησης
μια μέρα αυταπάρνησης
αδρεναλίνη σε πακέτο
πατημένα φύλλα
σε φθινοπωρινό τοπίο
μιλάνε και οι τοίχοι
τα όρια δεν ανήκουν πουθενά
και αν ανήκουν
μηδενίζουν το παρόν
με στίχους παλαβούς

Μα δεν μιλώ
δεν το επιδιώκω
θυμίζω άγαλμα κρυωμένο
αφήνω τον αγέρα
να με σπάσει σε σημεία
σημείο καταστροφής
τοπίο αδυναμίας
ματιά
αγάπη
έρωτας
σύλληψη
έκτρωση
και γω στα δυο σπασμένος

Koύτες

Κούτες
παράλληλες
τετραγωνισμένες
βόμβες συναισθημάτων
ντελίριο στιγμών
σε νιτρογλυκερίνη ευτυχίας
έκρηξη νοερής φαντασίας
σε περιβάλλον ασφυξίας

Δεσμώτης
σε μικρόκοσμο ουσίας
μηδενικές απελευθερώσεις
σπασμωδικών κινήσεων
δεσμά
στα αστέρια
φυσαλίδες αίματος
και βίας
τρομοκράτης
με βόμβα χαμόγελου
ειρωνικού.
Σε ένα αστείο χωράνε
αναρίθμητα νεκρά κοιτάσματα
χρυσαφένιας νιότης

Ιδιότητα: Βλάκας

Είναι άραγε ζωές κιτρινισμένες

με λίγο ήλιο ζωγραφισμένες

σε κύκλους μοναξιάς

μια διερώτηση μοναχά

για το πόσο ανήκει

το

μηδέν στο ένα

και εγώ ρωτώ ξανά

με παρέα

δυο στιγμές

απροσδιόριστες

με θέμα σβησμένο

χαρτιά και σκώροι

σκοροφαγωμένα νουάρ σουβενίρ

ανήκουν

σε ποιητές.

Να μοιάζουν λίγο με ενθύμια

Με ψεύτικες υποσχέσεις για χαρούμενα ντελίρια

Αισθήσεων και λουλουδιών.

Έτσι για λίγο, για την παρέα

Με το κονιάκ σουλουπωμένο απέναντι απ’το κορμί σου

Και συ κουταμάρες τσαμπουνάς

Σα ποιητής

Σα βλάκας σε βλακείες τριγυρνάς

Δεν είσαι κουτί απόψεων.

Είσαι σκέτο –κουτή-

Πόρνες της Αθήνας.

Happy

Ξέρω να σε παίρνω όταν πονώ.

Αφιερωμένο με αγάπη από έναν βλάκα

Εφτάμιση και κάτι

Είναι στιγμές που αρκούν για μένα.

Στιγμές σαν ορμή σε ταλάντωση ψυχής.

Ακριβή συχνότητα κατάρρευσης νοητικού ταμπεραμέντου

Εξισώσεις στιγμών

Μαθητικά προβλεπόμενες ψυχικές αντιστροφές

σαν χημικές αντιδράσεις

μηδέν εις το πηλίκο

μηδέν εις την μηδενική

μας κάνει ένα.

Χιλιοστά αγανακτισμένης φωνής

Περιστρέφονται

Γύρω από συνωμοτικούς πυρήνες

Κυττάρων.

Δεν είμαι γω, δεν είμαι συ.

Είσαι εγώ, σε σφαίρα με μηδενική ορμή.

Rien

Τσαλακωμένα χαμόγελα

βυθισμένα

στο απέραντο μηδέν

τροχίζουν

τα πιο μικρά κομμάτια

λογικής.

Δυο στιγμές

μπροστά στο απέραντο μηδέν

να μοιάζουν με πιστόλια

με θάνατο

με σπέρμα

με αίμα

δίχως ορμή

καβαλάρηδες του πιο γλυκού σκοπού

σε ένα αμετανόητο κονσέρτο

παραφωνίας.

Σαν πτώμα, σαν βοή

Oublie moi

Ηλεκτρισμένα δοχεία συναισθημάτων

και μια αναμονή σε φρενοκομείο

σε κάθε ευκαιρία να περπατώ

επάνω σε εικόνες.

Καταρρέουν οι αριθμοί

ενικός, πληθυντικός

μια τζούρα στο καφενείο

καφές και αϋπνία

δεν συνδυάζονται

και σαν να ναι τροχαλία

απερίσκεπτα γυρίζει η ζωή.

Δεν το μπορώ.

Τζούρες του τίποτα

Ξέρεις τι σημαίνει

να είσαι μικρός

αστείος

χαμογελαστός.

Μια τζούρα της στιγμής

στα χαμηλά κρεβάτια

του μικρού ξενοδοχείου

της ζωής.

Δεν είναι η σιωπή μου

ένεση

στις φλέβες

ανθρώπων.

Δεν είναι η ματιά μου

ξυράφι

σε χάρτινα

κουτιά πραγματικότητας.

Αντέχω

περπατώντας

στο κενό.

Επαναλαμβανόμενες

στιγμές-

που λες αντέχω

μα μοιάζεις με τασάκι.

Και το πρωί

οργασμοί.

Γαλλία, Αγγλία, Αμερική.

Κύκλοι

Να ακούς

τους παλμούς

των στιγμών

τις ζωές των άλλων

σε ένα δρόμο

ακροβάτης

η ώρα είναι ταξιθέτης

ευκαιριών

οι δείχτες κωπηλατούν

σε μια θάλασσα κύκλων

κύκλοι

κυκλώνες

σε ένα γκρι σκάκι

χοροπηδούν

άπειρα ανέκφραστα

ανθρώπινα

ψυχογραφήματα

και τα κοιτώ

τα αγγίζω

και δημιουργούνται

κύκλοι

αναταραχές

στη λίμνη

εγώ δεν είμαι πιόνι

δεν είμαι η ουσία

θυμίζω γκαστρωμένη πόρνη

στην βρώμα των καιρών

κοιτάζοντας

τα ανόητα μπουντρούμια

και γελώ

καθώς

κάνω έρωτα με τα στοιχεία της παρακμής

Για αλλη μια φορά....

Μικρά κουτάκια της πανδώρας

Ερωτοτροπούν

Στο τρεμάμενο κορμί μου

Ξημερώνει

Και τα χρυσά στολίδια της αυγής

Καλπάζουν

Στις βλεφαρίδες μου

Μοιάζει η αυγή με κρύο

Με κρύο σιωπηλό

Αχαρακτήριστο, βουβό

Για πάντα

Μέχρι να αρχίσει

Το ξανά

Και πάλι να σταματήσει

Αν είναι να με ακούσει κανείς

Μ’ακούει κανείς?

Σταλαγματιές ήχων

Στα δωμάτια αγκομαχούν

Σου μοιάζω για ήρωας?

Όχι δεν είμαι

Μικρές νότες ανθρώπων

Για μια στιγμή

Δυο

Ίσως και τρείς

Δεν ξέρω

Έπαψα να τις μετράω

Ξανά!

Για μια φορά

Το ομολογώ

Καλύτερα λέω θα ναι

Όχι ξανά

Σε μαξιλάρια ξένα

Βουβά, ανόητα

Για άλλη μια φορά

Το ξέρω

Περπατάω στο ξυλόφωνο

Του χρόνου

Δεν θα ναι ησυχία

Δεν θα ναι ηρεμία

Και απαλά γλιστράς

Πνιγμένος

Στις ευκαιρίες των καιρών

Στις κατακόμβες των ψυχών

Σε αχνές στιγμές

Αναπνοές κομμένες

Για άλλη μια φορά

Άλλες δυο φορές

Και πάλι

Ξανά!

Όχι δεν είναι αλήθεια

Μικρά φαντάζουν τα όνειρα

Μικρά και απόμακρα

Ίσκιοι στιγμών

Κύκλοι και τετράγωνα

Ξανά!

Όχι δεν είναι πόνος

Είναι φορές

Φορές που ακούνε

Και για άλλη μια φορά

Στο μηδέν αγκομαχώ

Κλειδωμένα συρτάρια

Όχι δεν είναι αλήθεια

Στιγμές

Στιγμές

Ανόητες στιγμές

Στιγμές στιγμών

Στιγμιαίες στιγμές

Για μια φορά

Αναπνοές

Αλυσίδες στο μυαλό

Στο κορμί

Στα μάτια

Στο στόμα

Για άλλη μια φορά

Υπάρχω

Όταν ξεψυχώ.

Για πες μου

Είναι μικρές οι στιγμές?

Υπάρξεις ονειρικές

Που θυμίζουν εφιάλτες

Ξανά

Ξανά

Ξανά

Τάφος

Στιγμών

Αναπνοών

Αγαπών

Τι να ναι το χάος?

Στιγμή

Σε πνεύμα βουτηγμένη

Ανύπαρκτη φθορά

Δυστύχημα

Τρακάρω με το αμάξι

Αιμορραγώ

Πεθαίνω

Δεν είναι αστεία αυτά

Βραδιάζει

Δεν πειράζει

Μ’αγαπάει

Το

Ξανά

Θα κλείσω

Τα μάτια μου

Επιθυμώντας

Να ξύσω

Τις πληγές

Ξανά!

Για άλλη μια φορά….

Ενα βράδυ σε ένα παγκάκι

Είναι νύχτες που δεν κοιμάμαι

Το δωμάτιο μου είναι αγέρας

και το σώμα μου φύλλο

νοητικές παλινδρομήσεις

σε σφαίρες φαντασίας

ηλεκτρίζουν τα μάτια μου

θαρρώ πως είναι κόκκινα

οι φλέβες σαν δοχεία οραμάτων

ατενίζουν

τα τασάκια συναισθημάτων

Και οι πληγές

σαν αναμμένα τσιγάρα

γεμίζουν πίσσα το μυαλό

με έναν αναπτήρα

καίω το κάθε λεπτό

της ώρας

περνά η ώρα

περνά η ώρα

Δαρμένα δάχτυλα

ένοχες ματιές

στα δευτερόλεπτα

στα λεπτά

στις ώρες

στις μέρες

στους μήνες

και τα χρόνια

Είναι νύχτες που δεν κοιμάμαι

Τα πόδια μου είναι δρόμος

Και το μυαλό μου αμάξι

Για το ατέλειωτο ταξίδι

Χρειάζονται νοητικές πατερίτσες

Για το ταξίδι

στα δευτερόλεπτα

στα λεπτά

στις ώρες

στις μέρες

στους μήνες

και τα χρόνια

χρειάζεται πιστόλι

Το ντουλάπι με τα μαγικά

Πες του να κοιμηθεί.

Δεν είναι ώρα αυτή

Συνήθως κοιμάται νωρίς.

Μετρά τις τζούρες σαν χαρμάνης και αντισταθμίζει την ποιότητα της ζωής.

Αστράφτουν οι φωνές τους στο κεφάλι του.

Δεν είναι ώρα να θυμάσαι.

Είναι ώρα για να κοιμάσαι.

Σε καλέσανε μονάχο στα σημεία ζωής

Να παραλάβεις τον θάνατο

Δεν είναι ζωή αυτή

Δεν θα αγγίξεις ποτέ την ψευτιά μας

Κι όμως είναι αλήθεια.

Ειρωνικό ε?

Περίμενε με

Δεν ζητάω πολλά

Όψη

Ήρθα για να χαθώ

να αδιαφορώ
να παίζω και να γελώ
σε μυστήρια κουτιά με κλόουν
σαν φρένο σπασμένο
με μια νότα απτό ακορντεόν της ζωης
σαλεύω αδιάφορα πάνω στο φιλί σου

Sorry, wrong number

Watching the sleeping door

Oh maybe I can smoke some loneliness

Singing

‘’I’m not alone, not even on my own’’

Kids screaming all over my face

‘’So strange, oh strange’’

We can all be weird

Weird as fuck

In an imaginary place

Easy, oh

‘’I’m not alone, not even on my own’’

He’s trying to be a clown

Oh, oh

I forgot that I remember that I had amnesia

Epileptic seizures

Bumps on my head and voices blocking my way

My own little kid

Weird as fuck

he is on his own

in love with his soul

Stay in tune

I try to be sarcastic

Don’t feel better

A pill

A kill

Dead souls

All I ever do is feel

Get out, get out, get out

Oh, oh

Not ready to be steady

That’s ok with me

Still I want to be strange

I see stars

Locked in a cell with bars

Οδός Μαρασλή

Ξέρεις τι είναι.

Να ματώνεις στις εκτάσεις της σιωπής

Ξέρεις τι είναι.

Να προσπαθείς να ακούσεις και να κουφαίνεσαι.

Ξέρεις τι είναι.

Να μένεις μόνος με παρέα.

Ξέρεις τι είναι.

Είναι.

Η ασυναίσθητη

Μικρή

Ανόητη

Άρρωστη

Ζωή.

Κουτάκια ναφθαλίνης

Οι νύχτες.

Αντικλείδια βαρεμάρας

Σε φυλακές της μορφής

Οάσεις

Αστεριών

Δεν έμαθα ποτέ.

Αν σαπίζεις καπνίζοντας ζωή

Δεν έμαθα ποτέ.

Αν τα όνειρα μου κόβουνε τα χέρια

Δεν έμαθα ποτέ.

Αυτά που έμαθα

Και

Υπάρχω

Μικρός

Ανόητος

Άρρωστος

Νεκρός.

Αυτοκτόνησε με

Δεν γελάω

Δεν μιλάω

Δεν πονάω

Δεν υπάρχω

Κι αν είμαι

Είναι επειδή

Σας βαριέμαι

Δεν μπορώ να σηκωθώ

Αγγίζω τα όρια της νοητής ψυχασθένειας

Σχιζοφρένεια από πλαστελίνη

Εκπλήξεις σε κουτάκια με το άρωμα σου

Ουρλιαχτά χωρίς φωνή

Μαχαίρι δίχως λεπίδα

Μετράω αντίστροφα και καταλήγω πάντα στο μηδέν

Μετράω κανονικά και δεν αντικρίζω τίποτα πέρα απ’το μηδέν

Λεωφόροι ονείρων

Αυτοκίνητα υπάρξεων

Και άνθρωποι σαν μουτζούρες σε χαρτί θανατοποινίτη ζωγράφου

Περπατώ σιωπηλά σε μια βαβούρα

Και αντιστοιχώ πραγματικά στο πιο δυστυχισμένο αστείο

Δεν είμαι αυτός που θα ήθελες να είμαι

Παγώνω μέσα στην ζέστη σου

Καταρρέω

Ποιο απ’τα δυο σου μάτια αγαπάς πιο πολύ?

Eίμαι η ζωή που δεν σκότωσες

Βλέπω τα όνειρα σαν χάπια

Μικρές κάψουλες αδρεναλίνης

Σε τραυματισμένες φλέβες ενοχών

Αθώων

Ημικρανίες

Σαραβαλιασμένες σαν το αμάξι της ζωής

Ασφυξία σε ένα τετράγωνο οξυγόνου

Υπάρχουν άραγε αστεία που να θυμίζουνε κηδείες?

Αναπάντεχα υπάρχω

Ασπιρίνες νοητές

Τα χέρια σαν μαχαίρια

Απόψε αντηχώ στα πιο γλυκά μεσάνυχτα

Είναι ο πιο πικρός ρεαλισμός

Στα σοκάκια του σουρεαλισμού

Μέχρι να γίνει η αλήθεια ψέμα

Στο κρεβάτι σου

‘’Τα μάτια μου καίνε ρε συ....’’

Ήταν τα τελευταία λόγια που ξεστόμισες πριν πέσει το βρώμικο σου κορμί σου στο σάπιο, το ακατάστατο κρεβάτι σου. Δεν θυμάμαι να υπήρξε φορά που να ξάπλωσα και να μην είχε την μυρωδιά του τσιγάρου σου. Το τσιγάρο που κάπνιζες σαν μανιακός, συνέχεια, λες και αντικαθιστούσε το οξυγόνο για σένα.

Πρέπει να ήμουν αρκετά μικρός όταν σε είδα για πρώτη φορά στην παραλία. Έλαμπες ολόκληρη μπροστά στο χρυσό μαστίγιο του φεγγαριού. Το κορμί σου αντανακλούσε περίεργα την σπίθα της θάλασσας και άφηνε στην φαντασία του ανθρώπου που σε έβλεπε όλα τα υπόλοιπα. Δεν φανταζόμουν τότε ότι θα υπήρχε μέρα που θα σε άγγιζα. Που θα ένιωθα το κορμί σου να γίνεται ένα με το δικό μου.

Στο κρεβάτι σου.

Εκεί καταλήγουμε πάντα. Είτε τσακωνόμαστε, είτε όταν είμαστε καλά.

Στο κρεβάτι σου

Είναι στιγμές που με ακούνε οι περαστικοί που βλαστημώ την ώρα και την στιγμή που σε γνώρισα. Τις στιγμές που καταρρέω μπροστά στον καθρέφτη μου δεν τις είδες. Ποτέ. Δεν με άκουσες. Δεν ήρθες να με πιάσεις. Μια γροθιά στον τοίχο και πάντα φώναζα και κοιμόμουν το βράδυ πάντα στο ίδιο μέρος.

Στο κρεβάτι σου.

Σε μια γωνιά να κοιτώ ανέκφραστος τον τοίχο όλο το βράδυ.

Στο κρεβάτι σου.

Την έχω μάθει πια την αρρώστια. Έχει σκίσει το δέρμα μου και έχει διεισδύσει στους κόλπους της ψυχής μου. Στην σκιά σου πια κινούμαι. Όταν μου φωνάζεις και όταν με χτυπάς. Στην σκιά σου πια κινούμαι. Δεν είμαι εγώ. Δεν είμαι εγώ. Και όταν σου λέω πως με ενοχλείς πάντα με χαϊδεύεις με έναν καθησυχαστικό τρόπο..που δεν μου αφήνει περιθώρια να αντιδράσω… και πέφτω παραπονεμένος

Στο κρεβάτι σου

Με λυγισμένα πόδια να απορώ γιατί είμαι μαζί σου

Στο κρεβάτι σου.

Μα πέρασαν οι μέρες. Περάσανε οι μήνες.. Περάσανε τα χρόνια και εμείς ακόμα δω.

Με πήρανε τηλέφωνο μια μέρα. Μου είπαν πως υπέκυψες. Δεν το άντεξες.

Σε βρήκανε νεκρή επάνω στο κρεβάτι σου σε μια λιμνούλα απο αίμα.

Δεν με ενοχλεί πια. Ξέρεις που καταλήγω.

Στο κρεβάτι σου

Να προσποιούμαι οτι σ’αγκαλιάζω

Mind engine 01

You are my imaginary friend

The voices are my friends

My head, my head

Fuck you it hurts

I can’t stand the rain

I can’t stand the rain

I can’t stand the pain

Pain

I can’t stand

The

I

Pain

Fuck you

I want to be your dog

I am

Legend

No no no no no

They are liars

Dead

By accident?

No

Fuck

I am Dead

Hello

Please answer

Please?

I am all alone (fuck you)

Kill them

CAN I?

Please?

Me, me

Who the fuck?

Hey, hey, hey

Please mind the gap (die)

Could I care less

Fuck you

Fuck you

I don’t fucking love you

Scribbles=life

Dog is GOD

My arm is weak

Friend indeed

What? Who?

Beauty is just pretending

Marijuana smoke

In veins a tree

Outside the mind

Guitars on fire

The heavens await us

All

Love peace

Dead phone

Ring ring

Is this my new years eve?

Ear bomb

TOMB OK

Shut the thing ok?

Losing it ok?

No more talking

You hear me

Fiends Goths

Enemies friends

Do not crawl

They make you stand up and fight

Misery

No place

Done

Raw power

Mother

Father?

Can you hear me?

Throw me a bone ok?

Ok friend!

Away from me

Old fucks

Only good

I want to live

Outside the dark corridor

Empathy for people

Throw a bunch of carrots

In a melting squeezing cake

Dick in a pussy

Bam!

Another Human being

Or aids

Hey yo hello?

Is it me?

Who are you?

No money in the world ahhh!

I can’t stand this anymore

I WANT a hug

So simple

Burn me dork

The sounds in the shadows

I really don’t care

Soldier

Ears bleeding

A road

Dead woman I want to rape you

EVER.